Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

:)

The top of the world is the bottom of the ocean..

Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή.. η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι στην συγκεκριμένη ανάρτηση απλά είναι 2 και δεν με παίρνει ο ύπνος άρα δεν έχω τι να κάνω... Είναι παράξενο πως καμιά φορά η ζωή σου αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη ακόμα και εγώ ξαφνιάζομαι..
και επίσης ποτέ δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή αυτή την ώρα να ακούσω επιτέλους έτσι όπως θέλω το άλμπουμ που ένα ολόκληρο καλοκαίρι περίμενα..(όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν τον τρόπο που ακούω ένα άλμπουμ--η γνωστή ιεροτελεστία μου). Το κεφάλι μου πάει να σπάσει μέσα κυριαρχεί ένας ψιλοχαμός so typical of me. Θα το πω με μια λέξη που νομίζω ότι χαρακτηρίζει απόλυτα την κατάσταση αυτή την στιγμή.. ΣΚΑΤΑ.. ναι ακριβώς. Πάλι κατάφερα να μπλεχτώ σε κάτι που όπως φαίνεται δεν με χωράει.. ξανά.. και αναρωτιέμαι γιατί μπλέκω? γιατί έχω αυτή την γαμημένη τάση να μπλέκω σε τέτοιες καταστάσεις που και καλά γνωρίζω καλύτερα από όλους ότι δεν μου βγαίνουν σε καλό.. μάλλον επειδή τις έχω ζήσει τόσες φορές που τώρα πλέον οι λύσεις τους μου φαίνονται αναμενόμενες και αυτονόητες.. άρα είναι καταστάσεις ασφαλείς.. ξέρω πως να ξεμπλεχτώ. Οπότε θα μου πείτε ποιο είναι το πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Απλά βρήκα ακόμα μια ερώτηση για να βασανίζω το μυαλό μου και κυρίως τον εαυτό μου. Η ερώτηση είναι η εξής: Τι με γοητεύει τόσο πολύ σε αυτές τις καταστάσεις ώστε κάθε φορά ενώ ξέρω τι θα επακολουθήσει να μπαίνω στο τρυπάκι να τις ζήσω ξανά? Την απάντηση φυσικά και δεν την γνωρίζω θα με απασχολεί τον επόμενο καιρό.. απλά τώρα υπάρχει μια παράμετρος που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε πριν.. και αυτή είναι το γεγονός ότι ναι μεν μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ωστόσο υπάρχουν αυτές οι μικρές αλλά μη αμελητέες λεπτομέρειες που υπάρχουν και αμέσως γίνονται όλα τόσο συναρπαστικά και καινούργια.. χμμ food for thought... μάλλον food για να σκοτώνουμε την ώρα μας.. που μόνο σκότωμα δεν χρειάζεται..
Σύνοψη των παραπάνω σε μια φράση.. Που πας πάλι καημένη??