Secret Dreams..

Και να είναι γεγονός..εδώ και λίγο καιρό έχω ξεκινήσει να υλοποιώ ένα από τα μικρά μου όνειρα.. αυτό είναι μια εκπομπούλα που έχω αρχίσει στα ιντερνετικά fm. Με indie ακούσματα ή ότι άλλο τύχει ανάλογα με το ποιος θα έρθει να μου κάνει παρέα ήταν η βασική ιδέα.. Κάθε Τετάρτη λοιπόν 9 με 11 το βράδυ θα κάνουμε μαζί αν θέλετε ένα μικρό ταξίδι..

Αύριο όμως θα γίνει μια έκτακτη εκπομπή στις 4 με 6 το απόγευμα με indie νέες κυκλοφορίες των τελευταίων ημερών, εβδομάδων, μηνών.

Το link : http://indieart.listen2myradio.com/

Stay tuned λοιπόν :)

Hell yes..

Πέθανα όταν το διάβασα σε μια παλιά κριτική για τον In Rainbows..

Pablo Honey---το MDMA

The Bends---η κοκαΐνη

Ok Computer--- το prozac

Kid A--- το nembutal

Amnesiac--- το valium

Hail to the Thief--- η καφεΐνη

In Rainbows--- το xanax

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή... σήμερα όταν ξύπνησα έτυχε να πέσω σε ένα cd που είχα φτιάξει με δικές μου μουσικές επιλογές..μέσα στο οποίο είχα συμπεριλάβει και το Weird Fishes.. και συνειδητοποίησα ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να γίνω κάτι που ποτέ δεν ήμουν και ούτε θα γίνω μάλλον.. αλλά δεν στεναχωριέμαι καθόλου μα καθόλου.. ίσως οι άλλοι θα στεναχωρηθούν αλλά όπως λέει και μια καλή μου φίλη who gives a shit..

Well dudes..I'm back to town.. I'm back to my fucking great world.. και σε όποιον αρέσει στην τελική.. :)

Psychomood

Όσο σκέφτομαι τι με περιμένει αυτές τις 2 εβδομάδες.. απλά εύχομαι να τελειώσουν και να μην έχω γίνει σαν τον Anthony Perkins στην Ψυχώ του Hitchcock..

Και ξαναγυρνώ πανηγυρικά σε Aphex Twin..

:)

The top of the world is the bottom of the ocean..

Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή.. η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι στην συγκεκριμένη ανάρτηση απλά είναι 2 και δεν με παίρνει ο ύπνος άρα δεν έχω τι να κάνω... Είναι παράξενο πως καμιά φορά η ζωή σου αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη ακόμα και εγώ ξαφνιάζομαι..

και επίσης ποτέ δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή αυτή την ώρα να ακούσω επιτέλους έτσι όπως θέλω το άλμπουμ που ένα ολόκληρο καλοκαίρι περίμενα..(όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν τον τρόπο που ακούω ένα άλμπουμ--η γνωστή ιεροτελεστία μου). Το κεφάλι μου πάει να σπάσει μέσα κυριαρχεί ένας ψιλοχαμός so typical of me. Θα το πω με μια λέξη που νομίζω ότι χαρακτηρίζει απόλυτα την κατάσταση αυτή την στιγμή.. ΣΚΑΤΑ.. ναι ακριβώς. Πάλι κατάφερα να μπλεχτώ σε κάτι που όπως φαίνεται δεν με χωράει.. ξανά.. και αναρωτιέμαι γιατί μπλέκω? γιατί έχω αυτή την γαμημένη τάση να μπλέκω σε τέτοιες καταστάσεις που και καλά γνωρίζω καλύτερα από όλους ότι δεν μου βγαίνουν σε καλό.. μάλλον επειδή τις έχω ζήσει τόσες φορές που τώρα πλέον οι λύσεις τους μου φαίνονται αναμενόμενες και αυτονόητες.. άρα είναι καταστάσεις ασφαλείς.. ξέρω πως να ξεμπλεχτώ. Οπότε θα μου πείτε ποιο είναι το πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Απλά βρήκα ακόμα μια ερώτηση για να βασανίζω το μυαλό μου και κυρίως τον εαυτό μου. Η ερώτηση είναι η εξής: Τι με γοητεύει τόσο πολύ σε αυτές τις καταστάσεις ώστε κάθε φορά ενώ ξέρω τι θα επακολουθήσει να μπαίνω στο τρυπάκι να τις ζήσω ξανά? Την απάντηση φυσικά και δεν την γνωρίζω θα με απασχολεί τον επόμενο καιρό.. απλά τώρα υπάρχει μια παράμετρος που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε πριν.. και αυτή είναι το γεγονός ότι ναι μεν μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ωστόσο υπάρχουν αυτές οι μικρές αλλά μη αμελητέες λεπτομέρειες που υπάρχουν και αμέσως γίνονται όλα τόσο συναρπαστικά και καινούργια.. χμμ food for thought... μάλλον food για να σκοτώνουμε την ώρα μας.. που μόνο σκότωμα δεν χρειάζεται..

Σύνοψη των παραπάνω σε μια φράση.. Που πας πάλι καημένη??

My Summer until here....

Είχα καιρό να γράψω.. το ξέρω.. δεν χάσατε και τίποτα όμως. Μια αρκετά βαρετή εξεταστική στο ενδιάμεσο και μια αγωνία να ξεφύγω από την καθημερινότητα μου και επιτέλους να αρχίσουν οι περιβόητες διακοπές.. μάλλον να ξεκινήσει η φυγή..

Δεν περίμενα ότι το φετινό καλοκαίρι θα ήταν τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό!τουλάχιστον μέχρι στιγμής.. Η αλήθεια είναι ότι το έχω κατά ευχαριστηθεί καθώς όλες μου η μέρες περιλαμβάνουν άπειρες ώρες συντροφιάς με τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους τελικά.. γέλια,μαλακίες,ξενύχτια,μουσική, επιτυχία του αδερφού μου στην ηλίθια δοκιμασία των πανελληνίων (well done bro!), φιλοσοφικές αναζητήσεις και flashbacks στα σκαλάκια του αγ.νίκου με την συντροφιά τραγουδιών Γερμανών προσκόπων (?) ενώ βρέχει καταρρακτωδώς, ταινίες στο σινεμά σε σημείο που να γεμίζουμε μόνοι μας την αίθουσα (4 άτομα συγκεκριμένα :p),παραλίες-μπάνια, ξαναζεσταμένα ρομάντζα με ανεπιτυχές (ευτυχώς) φινάλε, αναθεωρήσεις, καινούργιες υποσχέσεις και στόχοι,και το χθεσινό αποκορύφωμα η παρακολούθηση ίσως της καλύτερης συναυλίας στον Βόλο ever.. και μιλάω φυσικά όπως όλοι μπορείτε να αντιληφθείτε από την φώτο για αυτήν τον Κατσιμιχαίων.. αν και δεν είμαι και πολύ φαν της ελληνικής μουσικής γενικότερα.. την χθεσινή συναυλία την απόλαυσα μέχρι το τελευταίο λεπτό..άσχετα αν δεν ήξερα να τραγουδήσω τους στίχους των περισσοτέρων κομματιών (μάλλον το μόνο που ήξερα ήταν το Killing in the name των Rage against the machine το οποίο διασκεύασε ο πλήκτρας (:p) και πραγματικά με ξεσήκωσε) αλλά άσχετα από αυτό η βραδιά ήταν το λιγότερο που μπορώ να πω.. ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΗ. Και καθώς φτάνουμε στο τέλος του Ιούλη αναμένουμε την αρχή του Αυγούστου ο οποίος μας υπόσχεται πολλά, μαζί και ένα 5ήμερο στην Πάρο αλλά και σίγουρα πολλά άλλα..

Σας αφήνω προς το παρών με το Teen Dream των Beach House να χαϊδεύει τα αυτιά μου..

ps. αν διαβάζει το άσπρο γατούνι που χθες ήρθε και νιαούριζε μπροστά μου κάτω από το σπίτι μου και μετά με ακολουθούσε διότι όπως και να το κάνουμε σε όλους αρέσουν τα χάδια, το παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου γιατί το ψάχνω όλη μέρα πίσω στον κήπο..

Μαγεία..

Μαγεία.. ναι αυτή είναι η σωστή λέξη. Μαγεία για όταν ξυπνάς το πρωί έστω και αν ξυπνάς στις 12 παρόλο που το ξυπνητήρι βαράει από τις 9. Παρόλο που οι ακτίνες του ήλιου που προσπαθούν να μπουν στο δωμάτιο από τις κατεβασμένες γρίλιες σε τσατίζει αφάνταστα. Παρόλο που ξέρεις άσχετα αν δεν το παραδέχεσαι ότι και σήμερα πρέπει να περάσεις ώρες μπροστά από βιβλία που το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να σε πείσουν ότι υπάρχει εξήγηση γι΄ αυτή την μαγεία που βλέπεις γύρω σου. Παρόλο που προσπαθείς να ξεφύγεις από την ρουτίνα σου αν και ποτέ δεν το καταφέρνεις. Παρόλο που αυτά που νομίζεις ότι τελικά σε γεμίζουν μόλις τα επιτύχεις σου προσφέρουν τη λιγότερη και συντομότερη χαρά. Τίποτα! τίποτα από αυτά δεν συγκρίνεται με το γεγονός ότι στο τέλος της ημέρας βρίσκεσαι να γελάς με μαλακίες αλλά το ευχαριστίεσαι όσο τίποτα άλλο. Πας για καφέ και ένα τραγούδι που παίζει στο ράδιο σε κάνει να νιώθεις τόσο υπέροχα γαμάτα. Που περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι λατρεύεις. Τα πάντα πάνω τους.. από τις κινήσεις τους μέχρι το γέλιο τους, την παρέα τους, τις ιδέες τους, τις απόψεις τους, την μουσική που ακούνε, τις γαμάτες απορίες τους, τις γκαντεμιές τους. Και ξέρεις ότι αυτοί οι 6 μήνες δεν θα ήταν οι ίδιοι χωρίς αυτούς και αυτό σε κάνει να νιώθεις τόσο μαγικά μέσα σου. Νόμιζα ότι δεν θα το έλεγα ξανά αυτό.. (η τάση μου να μεγαλοποιώ τα πράγματα) αλλά πραγματικά είναι οι 6 πιο γαμάτοι μήνες που πέρασα ποτέ.. και εύχομαι να μην τελειώσουν ποτέ.. να μην τελειώσει ποτέ αυτή η μαγεία.. και να γελάμε πάντα!