Secret Dreams..

Και να είναι γεγονός..εδώ και λίγο καιρό έχω ξεκινήσει να υλοποιώ ένα από τα μικρά μου όνειρα.. αυτό είναι μια εκπομπούλα που έχω αρχίσει στα ιντερνετικά fm. Με indie ακούσματα ή ότι άλλο τύχει ανάλογα με το ποιος θα έρθει να μου κάνει παρέα ήταν η βασική ιδέα.. Κάθε Τετάρτη λοιπόν 9 με 11 το βράδυ θα κάνουμε μαζί αν θέλετε ένα μικρό ταξίδι..

Αύριο όμως θα γίνει μια έκτακτη εκπομπή στις 4 με 6 το απόγευμα με indie νέες κυκλοφορίες των τελευταίων ημερών, εβδομάδων, μηνών.

Το link : http://indieart.listen2myradio.com/

Stay tuned λοιπόν :)

Hell yes..

Πέθανα όταν το διάβασα σε μια παλιά κριτική για τον In Rainbows..

Pablo Honey---το MDMA

The Bends---η κοκαΐνη

Ok Computer--- το prozac

Kid A--- το nembutal

Amnesiac--- το valium

Hail to the Thief--- η καφεΐνη

In Rainbows--- το xanax

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή... σήμερα όταν ξύπνησα έτυχε να πέσω σε ένα cd που είχα φτιάξει με δικές μου μουσικές επιλογές..μέσα στο οποίο είχα συμπεριλάβει και το Weird Fishes.. και συνειδητοποίησα ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να γίνω κάτι που ποτέ δεν ήμουν και ούτε θα γίνω μάλλον.. αλλά δεν στεναχωριέμαι καθόλου μα καθόλου.. ίσως οι άλλοι θα στεναχωρηθούν αλλά όπως λέει και μια καλή μου φίλη who gives a shit..

Well dudes..I'm back to town.. I'm back to my fucking great world.. και σε όποιον αρέσει στην τελική.. :)

Psychomood

Όσο σκέφτομαι τι με περιμένει αυτές τις 2 εβδομάδες.. απλά εύχομαι να τελειώσουν και να μην έχω γίνει σαν τον Anthony Perkins στην Ψυχώ του Hitchcock..

Και ξαναγυρνώ πανηγυρικά σε Aphex Twin..

:)

The top of the world is the bottom of the ocean..

Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή.. η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι στην συγκεκριμένη ανάρτηση απλά είναι 2 και δεν με παίρνει ο ύπνος άρα δεν έχω τι να κάνω... Είναι παράξενο πως καμιά φορά η ζωή σου αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη ακόμα και εγώ ξαφνιάζομαι..

και επίσης ποτέ δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή αυτή την ώρα να ακούσω επιτέλους έτσι όπως θέλω το άλμπουμ που ένα ολόκληρο καλοκαίρι περίμενα..(όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν τον τρόπο που ακούω ένα άλμπουμ--η γνωστή ιεροτελεστία μου). Το κεφάλι μου πάει να σπάσει μέσα κυριαρχεί ένας ψιλοχαμός so typical of me. Θα το πω με μια λέξη που νομίζω ότι χαρακτηρίζει απόλυτα την κατάσταση αυτή την στιγμή.. ΣΚΑΤΑ.. ναι ακριβώς. Πάλι κατάφερα να μπλεχτώ σε κάτι που όπως φαίνεται δεν με χωράει.. ξανά.. και αναρωτιέμαι γιατί μπλέκω? γιατί έχω αυτή την γαμημένη τάση να μπλέκω σε τέτοιες καταστάσεις που και καλά γνωρίζω καλύτερα από όλους ότι δεν μου βγαίνουν σε καλό.. μάλλον επειδή τις έχω ζήσει τόσες φορές που τώρα πλέον οι λύσεις τους μου φαίνονται αναμενόμενες και αυτονόητες.. άρα είναι καταστάσεις ασφαλείς.. ξέρω πως να ξεμπλεχτώ. Οπότε θα μου πείτε ποιο είναι το πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Απλά βρήκα ακόμα μια ερώτηση για να βασανίζω το μυαλό μου και κυρίως τον εαυτό μου. Η ερώτηση είναι η εξής: Τι με γοητεύει τόσο πολύ σε αυτές τις καταστάσεις ώστε κάθε φορά ενώ ξέρω τι θα επακολουθήσει να μπαίνω στο τρυπάκι να τις ζήσω ξανά? Την απάντηση φυσικά και δεν την γνωρίζω θα με απασχολεί τον επόμενο καιρό.. απλά τώρα υπάρχει μια παράμετρος που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε πριν.. και αυτή είναι το γεγονός ότι ναι μεν μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ωστόσο υπάρχουν αυτές οι μικρές αλλά μη αμελητέες λεπτομέρειες που υπάρχουν και αμέσως γίνονται όλα τόσο συναρπαστικά και καινούργια.. χμμ food for thought... μάλλον food για να σκοτώνουμε την ώρα μας.. που μόνο σκότωμα δεν χρειάζεται..

Σύνοψη των παραπάνω σε μια φράση.. Που πας πάλι καημένη??

My Summer until here....

Είχα καιρό να γράψω.. το ξέρω.. δεν χάσατε και τίποτα όμως. Μια αρκετά βαρετή εξεταστική στο ενδιάμεσο και μια αγωνία να ξεφύγω από την καθημερινότητα μου και επιτέλους να αρχίσουν οι περιβόητες διακοπές.. μάλλον να ξεκινήσει η φυγή..

Δεν περίμενα ότι το φετινό καλοκαίρι θα ήταν τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό!τουλάχιστον μέχρι στιγμής.. Η αλήθεια είναι ότι το έχω κατά ευχαριστηθεί καθώς όλες μου η μέρες περιλαμβάνουν άπειρες ώρες συντροφιάς με τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους τελικά.. γέλια,μαλακίες,ξενύχτια,μουσική, επιτυχία του αδερφού μου στην ηλίθια δοκιμασία των πανελληνίων (well done bro!), φιλοσοφικές αναζητήσεις και flashbacks στα σκαλάκια του αγ.νίκου με την συντροφιά τραγουδιών Γερμανών προσκόπων (?) ενώ βρέχει καταρρακτωδώς, ταινίες στο σινεμά σε σημείο που να γεμίζουμε μόνοι μας την αίθουσα (4 άτομα συγκεκριμένα :p),παραλίες-μπάνια, ξαναζεσταμένα ρομάντζα με ανεπιτυχές (ευτυχώς) φινάλε, αναθεωρήσεις, καινούργιες υποσχέσεις και στόχοι,και το χθεσινό αποκορύφωμα η παρακολούθηση ίσως της καλύτερης συναυλίας στον Βόλο ever.. και μιλάω φυσικά όπως όλοι μπορείτε να αντιληφθείτε από την φώτο για αυτήν τον Κατσιμιχαίων.. αν και δεν είμαι και πολύ φαν της ελληνικής μουσικής γενικότερα.. την χθεσινή συναυλία την απόλαυσα μέχρι το τελευταίο λεπτό..άσχετα αν δεν ήξερα να τραγουδήσω τους στίχους των περισσοτέρων κομματιών (μάλλον το μόνο που ήξερα ήταν το Killing in the name των Rage against the machine το οποίο διασκεύασε ο πλήκτρας (:p) και πραγματικά με ξεσήκωσε) αλλά άσχετα από αυτό η βραδιά ήταν το λιγότερο που μπορώ να πω.. ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΗ. Και καθώς φτάνουμε στο τέλος του Ιούλη αναμένουμε την αρχή του Αυγούστου ο οποίος μας υπόσχεται πολλά, μαζί και ένα 5ήμερο στην Πάρο αλλά και σίγουρα πολλά άλλα..

Σας αφήνω προς το παρών με το Teen Dream των Beach House να χαϊδεύει τα αυτιά μου..

ps. αν διαβάζει το άσπρο γατούνι που χθες ήρθε και νιαούριζε μπροστά μου κάτω από το σπίτι μου και μετά με ακολουθούσε διότι όπως και να το κάνουμε σε όλους αρέσουν τα χάδια, το παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου γιατί το ψάχνω όλη μέρα πίσω στον κήπο..

Μαγεία..

Μαγεία.. ναι αυτή είναι η σωστή λέξη. Μαγεία για όταν ξυπνάς το πρωί έστω και αν ξυπνάς στις 12 παρόλο που το ξυπνητήρι βαράει από τις 9. Παρόλο που οι ακτίνες του ήλιου που προσπαθούν να μπουν στο δωμάτιο από τις κατεβασμένες γρίλιες σε τσατίζει αφάνταστα. Παρόλο που ξέρεις άσχετα αν δεν το παραδέχεσαι ότι και σήμερα πρέπει να περάσεις ώρες μπροστά από βιβλία που το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να σε πείσουν ότι υπάρχει εξήγηση γι΄ αυτή την μαγεία που βλέπεις γύρω σου. Παρόλο που προσπαθείς να ξεφύγεις από την ρουτίνα σου αν και ποτέ δεν το καταφέρνεις. Παρόλο που αυτά που νομίζεις ότι τελικά σε γεμίζουν μόλις τα επιτύχεις σου προσφέρουν τη λιγότερη και συντομότερη χαρά. Τίποτα! τίποτα από αυτά δεν συγκρίνεται με το γεγονός ότι στο τέλος της ημέρας βρίσκεσαι να γελάς με μαλακίες αλλά το ευχαριστίεσαι όσο τίποτα άλλο. Πας για καφέ και ένα τραγούδι που παίζει στο ράδιο σε κάνει να νιώθεις τόσο υπέροχα γαμάτα. Που περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι λατρεύεις. Τα πάντα πάνω τους.. από τις κινήσεις τους μέχρι το γέλιο τους, την παρέα τους, τις ιδέες τους, τις απόψεις τους, την μουσική που ακούνε, τις γαμάτες απορίες τους, τις γκαντεμιές τους. Και ξέρεις ότι αυτοί οι 6 μήνες δεν θα ήταν οι ίδιοι χωρίς αυτούς και αυτό σε κάνει να νιώθεις τόσο μαγικά μέσα σου. Νόμιζα ότι δεν θα το έλεγα ξανά αυτό.. (η τάση μου να μεγαλοποιώ τα πράγματα) αλλά πραγματικά είναι οι 6 πιο γαμάτοι μήνες που πέρασα ποτέ.. και εύχομαι να μην τελειώσουν ποτέ.. να μην τελειώσει ποτέ αυτή η μαγεία.. και να γελάμε πάντα!

Το σπίτι..

Γι' αυτό το σπίτι ζω,

γι' αυτό τον έρημο τοίχο

γι' αυτό τον δρόμο που περνάει από μέσα μου

γι' αυτό το χέρι που το μέλλον μου βάφει

Γι' αυτό το πιάνο ζω,
γι' αυτά τα κάδρα στο φθαρμένο σαλόνι
Γι' αυτή την πόλη ζω,
γι' αυτή την άδικη πόλη,
γι' αυτόν τον ήλιο που αγαπώ και μισώ,
γι' αυτό το δέντρο που τον τάφο μου θα ορίσει
Γι' αυτά τα μάτια ζω,
γι' αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα
Γι' αυτή τη θάλασσα ζω

Εδώ δεν έχουμε τρένα .

été..

Και φτάσαμε και στο καλοκαίρι.. απίστευτα μαγικό.

Άνοιξη.. ο Έρωτας, Καλοκαίρι..η Αμφιβολία, Φθινόπωρο.. η Διαφωνία, Χειμώνας.. το Τέλος.

Η δόλια δεσποινίς 7

" Έρμη πλαγιάζει μοναχή,

η δόλια δεσποινίς 7,

πέντε πατώματα απ'τη γη

κι ένα στον ουρανό κοντά

μαυροματού, μελαχρινή,

κέφι να κάνει προσπαθεί

κι όμως πλαγιάζει μοναχή,

η δόλια δεσποινίς 7.

Αντί να χαίρεται τον Μάη,

η δόλια δεσποινίς 7,

όλη τη μέρα την περνάει

αμίλητη, καρτερικά

τέσσερις τοίχους να κοιτάει

και το σκοτάδι που ακουμπάει

στην άχαρη της κλίνη πλάι,

η δόλια δεσποινίς 7.

Κι ύστερα να ξυπνάει πάλι,

η δόλια δεσποινίς 7,

απ' ονείρου αλγεινού τη ζάλη

ψάχνοντας, μες στην κρύα νυχτιά

του γιατρικού της το κουτάλι

και ξαναρχίζει η μάταιη πάλη

στου ύπνου να πέσει την αγκάλη,

η δόλια δεσποινίς 7.

Κι όμως η θύμηση σου δίνει

ω δόλια δεσποινίς 7,

άπλερη αγάπη και γαλήνη,

κι ακόμα λιγοστή χαρά:

άνθη λευκά, γάργαρη κρήνη

ό,τι η ματιά εξαίσιο κλείνει

κι ελπίδα που όλα θα ομορφήνει,

εύθυμη δεσποινίς 7. "

Walter de la Mare (1873-1953)

Je te veux

10:15 p.m.

"We get high in backseats of cars

We break into mobile homes

We go to sleep to shake up you
And then wake up on our own

And that's the way we get by to
Way we get by
Aw that's, the way we get by to
Way we get by

We go out in stormy weather
We rarely practice discern
We make love to some with sin
We seek out the taciturn

We found a new kinda dance in a magazine
Try it on, it's like nothin' you've ever seen
You sweet talk like a cop, an' you know it
You bought a new bag of pot
So let's make a new start
And that's the way to my heart to
Way to my hear

And that's the way we get by to
Way we get by
And that's the way we get by to
Way we get by to
Way
And that's the way we get by
That's the way we get by"

Rediscovered and reloved ---fuck! υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις την μέρα σου?? μπα.. Ι don't think so! :p---

limf(εγώ)= όχι απροσδιοριστία.. μμμ λες?

Την εικονίτσα την "μάζεψα" στην σημερινή απογευματινή μου βόλτα.. σκεφτόμουν διάφορα πράγματα σχετικά με αυτή την εβδομάδα.. μάλλον σχετικά με τον τελευταίο καιρό.. τελικά είναι πολύ παράξενες ορισμένες καταστάσεις, χθες έπεσα πάνω σε ένα μικρό μπλοκ ζωγραφικής το οποίο το είχα μετατρέψει σε ένα μπλοκ ιδεών και καταγραφέα συναισθημάτων τον περασμένο χρόνο.. φυσικά κάποιες σελίδες έχουν μείνει άσπρες και κενές.. με κάποια γέλασα με κάποια θυμήθηκα με κάποια δάκρυσα.. στις αρχές του φθινοπώρου είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω ξανά τα ίδια λάθη, να μην βάλω ξανά οποιονδήποτε πάνω από τον εαυτό μου και την ύπαρξη μου για κανέναν λόγο, ναι το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά ήταν μια υπόσχεση που έπρεπε να δώσω για να είμαι ήρεμη ψυχικά, λίγο τραγικό--δεν είναι έτσι όμως. Θέλω να ρισκάρω, να τρελαίνομαι, να χαλιέμαι, να γελάω, να "πετάω", να ελπίζω, να απογοητεύομαι, να δακρύζω και το κάνω-- έμαθα όμως να εκτιμώ και την ιδέα της ηρεμίας ίσως γιατί έκανα μεγάλο κόπο για να κατακτήσω ένα μικρό μέρος αυτής-- και συνήθως αυτά που κάνουμε προσωπικό κόπο για να κατακτήσουμε είναι και αυτά που εκτιμάμε περισσότερο--αυτά για τα οποία παλεύουμε περισσότερο να μην χάσουμε όταν απειλούνται-- ίσως κάποιος θα μπορούσε να ταυτίσει αυτή την ηρεμία με την λέξη μέτρο και ναι μάλλον αυτό είναι--μάλλον. Όσο μεγαλώνω τόσο θα εδραιώνεται η ηρεμία και το μέτρο που θέλοντας ή όχι εμείς οι ίδιοι βάζουμε--εμείς ορίζουμε τα όρια του-- θα μου πεις όμως βάζοντας όρια σταματάς να είσαι αυθόρμητος και απροσδιόριστος!!!-- όσο αντιφατικό και αν ακούγεται θα σου πω ότι δεν είναι έτσι... για τον απλό λόγο-- η ζωή δεν είναι σκληρά μαθηματική δεν εξαρτάται από μια παράμετρο αλλά από πολλές και σύνθετες.. χαχα πάλι ξέφυγα.

Έτσι και εγώ θεώρησα ότι για να διατηρήσω αυτού του κάποιου είδους ηρεμία μου πρέπει να θέσω κάποια καινούργια όρια και έτσι να επαναπροσδιορίσω τις παραμέτρους του προβλήματος.. οπότε αφήνω κάτι πίσω.. το "διαγράφω". Τελικά η Χημεία είναι μεγάλη επιστήμη (Σώπα!! τώρα το κατάλαβες??) Λειτουργούμε σαν μια αντίδραση άσχετα αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.. και σε κάθε αντίδραση σύμφωνα με τον νόμο του φοβερού Le Chatelier σε οποιαδήποτε μεταβολή.. το σύστημα τείνει να την αναιρέσει μερικώς και να επανέλθει σε ισορροπία.. στην προκειμένη περίπτωση το σύστημα είμαι εγώ, η μεταβολή ήταν μια όμορφη εμπειρία και η αρχική ισορροπία είναι η ηρεμία μου..

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα ενός από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία που με έχει επηρεάσει περισσότερο από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα.. και με αυτό τελειώνει και η ιστορία του βιβλίου..

"«Έχει βελτιωθεί ο Ρίτσαρντ. Έχεις δίκιο.» Είπε η Σάλι. «Θα πάω να του μιλήσω. Θα καληνυχτίσω. Τι σημασία έχει το μυαλό» είπε η λαίδη Ρόσετερ, ενώ σηκωνόταν, «σε σύγκριση με την καρδιά;».

«Θα έρθω κ’ εγώ» είπε ο Πίτερ, αλλά συνέχισε να κάθεται για ένα λεπτό. Τι είναι αυτός ο τρόμος; αυτή η έκσταση; αναρωτήθηκε. Τι είναι αυτό που μου προκαλεί τόση έξαψη;

Η Κλαρίσα είναι, είπε.Γιατί εκείνη ήταν εκεί."

: )

Μουσικός Μάιος στην Πάτρα

Μουσικός Μάιος στην Πάτρα όσοι πιστοί προσέλθετε.. το αφιέρωμα στον Schumann αλλά και τον κύκλο αφιερωμάτων στους Έλληνες συνθέτες και δημιουργούς δεν πρέπει να τα χάσετε.. θα τα πούμε εκεί.. ας απολαύσουμε την μουσική..

Η ώρα έναρξης των συναυλιών είναι η 9μ.μ. ακριβώς με ελεύθερη είσοδο.

Αναλυτικά το πρόγραμμα:

Τετάρτη 28 Απριλίου, ώρα 9 μ.μ.

Μουσική, η ποίηση του ανέκφραστου

Ομιλία: Διονύση Καρατζάς

Γ. Καζάσογλου: Βυζαντινή Μινιατούρα (ποίηση Α. Τερζάκη)
Γ. Καζάσογλου: Γαλήνη (Δ. Σολωμός)
Γ. Καζάσογλου: Ω μάνα μου Εφταπάρθενη (Α. Σικελιανός)
Δ. Βισβάρδης: Αν ήξερα (Μ. Ρωμαίος)
Β. Φιλιππαίου: Κλίμα της Απουσίας (Ο. Ελύτης)
Κ. Λυγνός: Mal du depart
Πούσι (Ν. Καββαδίας)
Θ. Αντωνίου: Το κορίτσι της Μάνης (Paul Millet)
Μ. Θεοδωράκης: Ο δρόμος του φεγγαριού
Έχω καιρό να σε δώ
Τα πρόσωπα του ήλιου
Ο Βοριάς (Δ. Καρατζάς)

Μαρία Κιόρογλου, σοπράνο
Φρίξος Μόρτζος, πιάνο

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Τρίτη 4 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Αφιέρωμα στον R. Schumann για τα 200 χρόνια από τη γέννησή του

Θα ερμηνευτούν τα έργα:
B-LA-F Quartetto εγχόρδων (Rimsky-Korsakov, Borodine, Liadov, Glazounov)
A. Glazounov: Quintetto εγχόρδων
Fr. Schubert: Quartetto εγχόρδων
R. Schumann: Piano Quintetto

Με τα Σύνολα της Ορχήστρας Πατρών
Συμπράττει στο πιάνο η Αδαμαντία Πανούτσου

Χώρος: Δημοτικό Θέατρο Απόλλων

Τετάρτη 5 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Ελληνική Μουσική Δημιουργία - 1^ος κύκλος

Μ. Θεοδωράκης: "Trio pour violon, violoncelle et piano"
Μ. Βάρβογλης: "Trio pour piano, violon et violoncelle"
Δ. Δραγατάκης: "Αναδρομές ΙΙΙ"
Μ. Χατζιδάκις: "Ματωμένος γάμος", op.3a

Χρήστος Κολοβός, βιολί
Μαρίνα Κολοβού, βιολοντσέλο
Φρίξος Μόρτζος, πιάνο

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Σάββατο 8 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Μουσική για βιολί και πιάνο

O. Messiaen: Fantaisie
O. Messiaen: From Vingt regards sur l’ enfant-Jésus
K. Penderecki: Cadenza
T. Takemitsu: HIKA
E. Carter: Rhapsodic Musings
W. Lutoslawski: SUBITO

Τάνια Σικελιανού, βιολί
Aksana Stahievitch, πιάνο

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Σάββατο 15 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Ελληνική Μουσική Δημιουργία - 2^ος κύκλος

Μ. Καλομοίρης: Ελληνικό τραγούδι
Ντ. Κωνσταντινίδης: Mutability Fantasy
Θ. Αντωνίου: For solo saxophone
Ν. Αστρινίδης: Piece de concert op 57
Μ. Μπομπουδάκης: 3 Meditations
Ν. Αστρινίδης: Deux preludes op 14
Κ. Στογιαννίδης: Duo for saxophone and piano op 10
W. Antoniou: Right in 7

Ερατώ Αλακιοζίδου, πιάνο
Θεόφιλος Σωτηριάδης, σαξόφωνο

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Τετάρτη 19 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Ελληνική Μουσική Δημιουργία - 3^ος κύκλος

Κ.Ι. Σφακινάκης: Διάβα σιγά
Θ. Αντωνίου: Aπό τις 8 μουσικές εικόνες
Μ. Καλομοίρης: «Βραδυνοί θρύλοι»
Σ. Μουχάγιερ: «Χωρισμός»
Χ. Σαμαράς: 3 τραγούδια σε ποίηση Κ Καβάφη
Γ. Χρήστου: 6 τραγούδια του T.S. Eliot

Άννα Παγκάλου, μέτζο σοπράνο
Νίκος Τσαλίκης, πιάνο

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Τετάρτη 26 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Duet Tabz

Κ. Κυδωνιάτης: Suite Gregue
Χ. Πεγιάζης: Prelude and Fugato
Β. Φιλιππαίου: Alfa
Θ. Κουμεντέρης: TIMERS I – II
Χ.Μ. Κριθαρά: Parallel songs for cello and multi percussion
Α. Νασοπούλου: Three Love HAIKUS

Αλέξανδρος Μποτίνης, τσέλο
Κωνσταντίνος Μποτίνης, κρουστά

Χώρος: Αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7

Σάββατο 29 Μαΐου, ώρα 9 μ.μ.

Συνομιλίες με το φως

Ένα μαγικό ταξίδι με τον Γιώργο Γραμματικάκη στη αφήγηση του φωτός που τον συνοδεύουν και σχολιάζουν με μουσικούς αυτοσχεδιασμούς οι:
Λένα Πετρίδου, βιολί
Σπύρος Γκικόντης, βιολί

Επιπλέον θα ακουστούν αποσπάσματα από ντουέτα των σύγχρονων Ελλήνων συνθετών, Θόδωρου Αντωνίου, Ντίνου Κωνσταντινίδη, Βασιλικής Φιλιππαίου, καθώς και ρομαντική μουσική του 19ου αιώνα των Jacques Fereol Mazas και Charles-Auguste de Beriot.

Επιμέλεια φωτισμού: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια Video: Λίλα Σωτηρίου

Χώρος: Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών

Μια όμορφη Κυριακή-- George Gershwin

George Gershwin-1924- "Rhapsody in Blue"... ή αλλιώς "Γαλάζια Ραψωδία" "γαλάζιες" κλίμακες.. ή αλλιώς το πάντρεμα της κλασσικής μουσικής με την τζαζ.. σε ένα από τα πιο ευφυέστατα έργα του προηγούμενου αιώνα.. Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1924 στα πλαίσια ενός κονσέρτου με τον τίτλο "An Experiment in Modern Music" στο Aeolian Hall στην Νέα Υόρκη, με τον ίδιο τον Γκέρσουιν στο πιάνο συνοδευόμενος από τον Paul Whiteman και την μπάντα του. Η πιο γνωστή εκδοχή του έργου όμως είναι αυτή για πιάνο και ορχήστρα του Ferde Grofé η οποία αποτελεί και ένα από τα πιο δημοφιλή Αμερικανικά έργα για ορχήστρα.

Από κάτω 2 βίντεο από την "Fantasia" του Walt Disney.

Between the Lines..

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι παράξενο.. έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσω με τον "έξω κόσμο".. να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους.. να μου πουν τα προβλήματα τους, τις σκέψεις τους.. να μιλήσουμε! να βλέπω το πρόσωπό τους, τα μάτια τους, το στόμα τους ενώ μιλάνε, να ακούω την βαβούρα της φωνής τους. Το θέμα είναι ότι αυτοί μιλάνε, διηγούνται ιστορίες και παραμύθια, καταστάσεις κωμικές και τραγικές αλλά με ένα τόσο υπέροχο τρόπο που με κάνει να τους ζηλεύω. Όχι όχι δεν ζηλεύω κακότροπα, σε καμία περίπτωση, απλά ζηλεύω και τους χαίρομαι γιατί έχουν πράγματα να πουν.. έχουν εμπειρίες! είναι κατά ένα τρόπο γεμάτοι.. αντίθετα όταν έρχεται η σειρά μου να μιλήσω συνειδητοποιώ ότι δεν έχω να πω απολύτως τίποτα.. δεν έχω να διηγηθώ τίποτα που να αφορά αποκλειστικά εμένα γιατί πολύ απλά υπάρχει μια απεριόριστη στασιμότητα μέσα μου τελικά.. άσχετα αν εγώ θεωρώ ότι τους τελευταίους μήνες έχω κάνει πολλά πράγματα.. μπα τίποτα ψευδαισθήσεις. Μάλλον τελικά κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.. ή καλύτερα πίσω από την μουσική.. αλλά γιατί αυτό να είναι κακό ρωτώ τον εαυτό μου? φυσικά απάντηση δεν υπάρχει.. και εγώ αναρωτιέμαι μεταξύ των άλλων.. τι χάθηκε τελικά?

_ _ _ _

Everywhere is somewhere baby,

so can't you see we're in the middle,

Somewhere.

Nowhere just means knowing nothing,

of where you've been or where you're going,

Feels farther.

You're a sight to see this early morning,

getting lost in my own,

Neighborhood.

The same freedom you feel,

is what's been blowing in my sail

Since I arrived here.

Slowly coming into view,

the images are slowly.

Slowly coming into view,

the images are slowly.

Blending out for once,

I know there's less to life,

Once more it's looking for me.

Saying yes instead of no,

and wondering what to make,

Of my directions.

Won't be long that's just to gaze,

and days will fall to dreams,

Something familiar.

It's all or nothing.

Καλημέρα.. Τατατίτο

"I was waiting on a moment

But the moment never came

And the billion other moments

Were just slipping all away

I must have been trippin

Were just slipping all away

Just ego trippin

I was wanting you to love me

But your love, it never came

All the other love around me

Was just wasting all away

I must have been trippin

Waa just wasting all away

Just ego trippin

I was waiting on a moment

But the moment never came

But the moment never came.."

30's

Το ανακάλυψα πρόσφατα.. στο soundtrack της Amelie και είπα να επεκτείνω λίγο τις γνώσεις μου για εκείνες τις εποχές..πάντα μου άρεσε ο ήχος της μουσικής εκείνων των χρόνων.. βγάζει μια αθωότητα και μια νοσταλγία.. Αποφάσισα να σας αφιερώνω (αν και πρέπει να ξέρετε ότι δεν μου αρέσει να αφιερώνω τις μουσικές μου.. ναι είμαι παρά πολύ εγωίστρια σε αυτό το ζήτημα..δεν ξέρω γιατί..πάντως δεν έχει να κάνει με τους άλλους..ίσως με αυτό που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μου..τεσπα θα αναλύσουμε αυτό το ζήτημα κάποια άλλη στιγμή ίσως..) να σας αφιερώνω λοιπόν κάθε τόσο μια ανακάλυψή μου από εκείνο το μουσικό παρελθόν...

To "Guilty" κυκλοφόρησε το 1931. Η μουσική γράφτηκε από τον Richard A. Whiting (Ukelele Lady, Some Sunday Morning) και τον Harry Akst (Baby Face) και οι στίχοι από τον Gus Kahn, o οποίος έχει γράψει τους στίχους για πολλά δημοφιλή τραγούδια εκείνης της εποχής όπως και του πολύ αγαπημένου μου "Dream a Little Dream of Me" (και η εκτέλεση των Mamas and the Papas είναι απλά υπέροχη..) καθώς και των επίσης καταπληκτικών "I'll See You in My Dreams", "My Baby just Cares for Me" και "Love Me or Leave Me".

Από κάτω έχω την έκδοση που υπάρχει και στο soundtrack της ταινίας.. αυτή του Al Bowlly (δημοφιλής Άγγλος τραγουδιστής των 30's) συνοδευόμενος από τον Roy Fox and his Orchestra, η οποία κυκλοφόρησε στις 2 Δεκεμβρίου του 1931. Άλλες ηχογραφήσεις έγιναν από τiς Μargaret Whiting (κόρη του Richard) το 1946 (μια από τις εκτελέσεις που έκαναν το τραγούδι αρκετά δημοφιλές στο κοινό),Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Ruth Etting κ.α.

Σεληνόφως...

Τρώω κουλουράκια βανίλιας πασπαλισμένα με καφέ ζάχαρη.. η οποία έλιωσε κατά την διάρκεια του ψησίματος.. και ακούω την Suite Bergamasque του πολύ αγαπημένου μου Claude Debussy. Τελικά διαπιστώνω ότι όσες φορές και αν την ακούσω πάντα μου προκαλεί την ίδια συγκίνηση..με κάνει να αισθάνομαι τόσο μα τόσο όμορφα...μου προσφέρει μια απίστευτη ηρεμία και αρμονία..

Για την ονομασία αυτού του έργου ο Debussy βασίστηκε στους τίτλους και όχι μόνο κάποιων ποιημάτων του Γάλλου ποιητή Paul Verlaine. Συγκεκριμένα το πιο γνωστό μέρος του έργου,η "Clair de Lune",το οποίο έχει χιλιοπαιχτεί σε διαφημίσεις,ταινίες κλπ..είναι από το ομώνυμο ποίημα του Verlaine. Το αρχικό όνομα της ήταν "Promenade Sentimentale" το οποίο αποτελεί επίσης τίτλο ποιήματος που τυχαίνει να βρίσκεται στην πρώτη συλλογή ποιημάτων του Verlaine με τίτλο "Poèmes Saturniens". Εάν παρατηρήσει κανείς το ποίημα "Clair de Lune" στην αρχή λέει "que vont charmant masques et bergamasques" εικάζω λοιπόν ότι από εκεί πήρε το έργο το όνομα του "Suite Bergamasque". Το ίδιο γίνεται και με το τελευταίο μέρος του έργου το Passepied το οποίο αρχικά είχε ονομαστεί Pavane πάλι τίτλος ποιήματος του Verlaine.

H Suite Bergamasque αποτελείται από 4 μέρη: 1.Prelude 2. Menuet 3. Clair de Lune και 4. Passepied

Η αλήθεια είναι ότι εάν διαβάσει κανείς τα ποιήματα και ακούει παράλληλα θα αντιληφθεί κατά την γνώμη μου ότι δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να περιγράψει καλύτερα μουσικά όλα όσα περικλείονται σε αυτά τα ποιήματα. Ο Debussy προσάρμοσε ακριβώς το στυλ του προκειμένου να εκφράσει τους τίτλους και το περιεχόμενο των ποιημάτων αυτών. Καινοτόμος..αφού όπως φαίνεται σε όλα του τα έργα ξέφυγε εντελώς από την κλασσική φόρμα αφού δεν δίστασε να ανακαλύψει και να εξερευνήσει την ανατολίτικη μελωδική διάθεση, να εισάγει πρώτος την κλίμακα με ολόκληρους τόνους αλλά και να χρησιμοποιήσει πάρα πολύ τις χρωματικές κλίμακες τους έντονους χρωματισμούς, τις αφαιρετικές μελωδίες. Έδωσε μεγάλη σημασία ακόμα και στον ρόλο μιας και μοναδικής νότας. Ιδέες και αντιλήψεις που θεωρούνταν ταμπού για τις αρχές τις τότε κλασσικής μουσικής. Ήταν "αντιστασιακός" καθώς ερχόταν συνεχώς σε σύγκρουση με κάθε αποδεκτή μουσική πρακτική. "Δεν δίσταζε να επαναλαμβάνει την προκλητική άποψη ότι δεν υπάρχουν …ειδικοί. «Ο καθένας γίνεται ειδικός ψάχνοντας επίμονα το δικό του κόσμο. Δεν πρέπει να ακούμε συμβουλές από κανέναν, μόνον από τον άνεμο, που καθώς περνάει μας μεταφέρει τις ιστορίες του κόσμου. Δεν επηρεάζομαι, ξέρω ότι σε πολλές εποχές την ομορφιά ορισμένοι την όριζαν ως ντροπή»".

Για μένα είναι ο απόλυτος ιμπρεσιονιστής μουσικός. Σαν να ακούς ένα πίνακα του Renoir.

Από κάτω το ποίημα "Clair de Lune" του Paul Verlaine στα γαλλικά.. ναι δεν μπόρεσα να βρω μετάφραση τώρα αλλά υπάρχει και στα αγγλικά αν ψάξει κανείς.. προτιμώ να το βάλω με την "γλώσσα" του.. και ότι θυμάμαι από κάτι γαλλικά που έκανα κάποτε..

Clair de Lune by Paul Verlaine (1844-1896)

Votre âme est un paysage choisi

Que vont charmant masques et bergamasques
Jouant du luth et dansant et quasi
Tristes sous leurs déguisements fantasques.

Tout en chantant sur le mode mineur
L'amour vainqueur et la vie opportune
Ils n'ont pas l'air de croire à leur bonheur
Et leur chanson se mêle au clair de lune,

Au calme clair de lune triste et beau,
Qui fait rêver les oiseaux dans les arbres
Et sangloter d'extase les jets d'eau,
Les grands jets d'eau sveltes parmi les marbres.

Από την Fantasia του Walt Disney (deleted scene)

"Let Me In!"

Simon's Cat.. η τελευταία reανακαλυψή μου.. επιτέλους θα αναφερθώ σε κάτι που έχει σχέση με το όνομα του blog.. δηλαδή τα γατιά.. που όπως πιθανώς γνωρίζετε ή έχετε καταλάβει είναι η μεγαλύτερη μου αδυναμία (μετά ακολουθεί η σοκολάτα.. :p) έτσι λοιπόν θυμήθηκα ξανά την γατούλα από κάτω.. βασικά σαν τον Garfield είναι απλά σε ασπρόμαυρο.. η ιδέα είναι ίδια: σκανδαλιές-φαγητό- και ο τύπος πάντα με την απορία ζωγραφισμένη κυριολεκτικά στα μάτια του.. hope you enjoy it..

Simon's Cat -μπορείτε να δείτε και άλλα βιντεάκια στο youtube (έχει άπειρα και με πολύ γέλιο) επίσης όσοι επισκεφθείτε τo site προτείνω να φτιάξετε το cut-out που προτείνει στα downloads (είναι άψογο.. και σε λίγες μέρες θα κατέχει μια θέση στο σπίτι.. στο χάος.. :p )-είναι η έκφραση που παίρνει όταν ζητάει φαγητό.

e.e. cummings

"γιατί είναι ά

νοιξη τα πράγματα

τολμούν να κάνουν

ανθρώπους (κι όχι αντί

στροφα) γιατί είναι α

πρίλης οι ζωές

ζουν τα δικά τους πρόσωπα (κι όχι ό

λα τ' άλλα) μα

ό,τι είναι ολότελα υπέροχο

αγάπη μου

είναι ότι εσύ κι ε

γώ είμαστε πιότερο

από εσύ κι εγώ

για

τί είμ

αστε εμ

είς."

Καλό μήνα και επίσημα πλέον καλή άνοιξη.. νομίζω ότι ο καιρός αυτές τις μέρες με τον ατελείωτο ήλιο μας βοηθάει να το καταλάβουμε.. αυτό που χρειάζεται περισσότερο πιστεύω είναι να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα ξαπλωμένοι σε κάποια εξοχή περιτριγυρισμένοι από ένα σωρό λουλούδια.. σαν αυτό τον πίνακα του Claude Monet με μερικούς καλούς δίσκους (ίσως με έργα του Claude Debussy και του Erik Satie για αρχή) και τον ήλιο να μας κρατούν συντροφιά.. τι καλύτερο? όαση..

chanson innocente..