http://www.mic.gr/team.asp?id=18288
Ένα πάρα πολύ καλό αφιέρωμα για τα 50 σημαντικότερα albums της δεκαετίας του 70. Μια δεκαετία που σημάδεψε ολόκληρο τον μουσικό κόσμο για πάντα. Για όλους τους μουσικόφιλους. Γιατί είναι καλύτερα να διαφωνείς για την μουσική, τουλάχιστον ξέρεις ότι αυτή δεν πρόκειται ποτέ να σε απογοητεύσει…
P.S. Όσοι από εσάς δεν έχουν ακούσει κανένα από τα albums που αναφέρονται στο αφιέρωμα… τι κάθεστε??
Η υπόθεση δεν είναι και τρομερά ενδιαφέρουσα. Η Αν Λορντ (Βανέσα Ρεντγκρέιβ) είναι ετοιμοθάνατη. Λίγο πριν πεθάνει, περιγράφει στις κόρες της την ιστορία ενός Σαββατοκύριακου 50 χρόνια πριν, όπου γνώρισε τον αληθινό έρωτα της ζωής της. Εκείνες οι δύο μέρες πάθους τη δίδαξαν πως οι επιλογές που κάνουμε μας οδηγούν συχνά σε ανομολόγητες χαρές αλλά και σε δυσβάσταχτες λύπες. Αυτά τα παιχνίδια της μοίρας, όμως, είναι που σχηματίζουν την ιστορία της ζωής μας.
Πάντως ρε παιδί μου σκέφτομαι καμιά φορά ορισμένες ταινίες είναι λες και γράφτηκαν ακριβώς μαγνητοσκοπώντας την ζωή σου. Π.χ. οι Ώρες, όταν την είχα πρωτοδεί είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τα διλήμματα, τα συναισθήματα, οι επιλογές ,οι σκέψεις ,τα λόγια, όλα ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη. Από εκεί ξεκίνησε και η μεγάλη μου εμμονή με την Βιρτζίνια Γουλφ. Εμμονή όχι τόσο για την ζωή και την καθημερινότητα της, όσο για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν την ζωή και το περιβάλλον γύρω της. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έψαχνα να βρω το βιβλίο της «Η Κυρια Νταλογουει». Είχα διαβάσει πιο πριν το «Ανάμεσα στις Πράξεις» το οποίο ήταν το τελευταίο που έγραψε πριν αυτοκτονήσει. Μόλις λοιπόν το πήρα στα χέρια μου το τελείωσα σε 2 μέρες .Μιλάμε για την απόλυτη πόρωση. Αυτός ο εσωτερικός μονόλογος και η έμφαση στις σκέψεις και στα συναισθήματα και αυτή η ιδέα που έχει για τον θάνατο ακόμα μου προκαλούν έκπληξη. Αλλά και αυτό το τόσο ανατρεπτικό τέλος…. Απίστευτο βιβλίο να το διαβάσετε.
Το πιο ωραίο απόγευμα που είχα εδώ και καιρό στο σπίτι μου…
http://www.youtube.com/watch?v=JGUGkSiGGV4
http://www.youtube.com/watch?v=l_mrZiFbglI
Η συνέντευξη που έδωσε η Virginia Woolf: http://www.youtube.com/watch?v=E8czs8v6PuI&feature=related
• Τι είναι η απόλυτη ευτυχία για εσάς;
Να κάθομαι σε μια μεγάλη πολυθρόνα μπροστά από ένα τζάκι με μια γάτα να γουργουρίζει στα πόδια μου.
• Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να χάσω την φαντασία και το χιούμορ μου.
• Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σας που απεχθάνεστε;
Το αρρωστημένο πλέον άγχος μου και την τάση που έχω να υπερβάλλω.
• Τι απεχθάνεστε στους άλλους;
Την αχαριστία, την ανειλικρίνεια και την αναισθησία
• Ποια εν ζωή προσωπικότητα θαυμάζεται περισσότερο;
Τον Karl Lagerfeld.
• Και ποια αντιπαθείτε περισσότερο;
Μάλλον κανέναν/καμία.
• Ποια είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που επιτρέπετε στον εαυτό σας;
Το να μπορώ να ονειρεύομαι.
• Σε ποιες περιπτώσεις λέτε ψέματα;
Προσπαθώ σε καμία, αλλά συχνά αποτυγχάνω.
• Ποια είναι τα λάθη που δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που γίνονται κατά λάθος.
• Τι δεν σας αρέσει στην εμφάνιση σας;
Οι γάμπες μου! Η αλήθεια είναι ότι ούτε και εγώ είμαι τέλεια…(πλάκα κάνω…)
• Ποιο χαρακτηριστικό αγαπάτε περισσότερο σ’ έναν άντρα;
Την τρυφερότητα και τον αυθορμητισμό.
• Ποιο χαρακτηριστικό αγαπάτε περισσότερο σε μια γυναίκα;
Την τρυφερότητα και τον αυθορμητισμό.
• Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείτε περισσότερο;
Θα τρελαθώ, έλεος, αλήθεια;
• Ποιος είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σας;
Η μουσική και οι γάτες.
• Πότε και που υπήρξατε πιο ευτυχισμένος;
Δεν νομίζω ότι έχω ζήσει αρκετά για να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Αλλά μέχρι τώρα είναι οι πέντε μέρες που πέρασα στο Βερολίνο πριν τρία χρόνια.
• Ποιο ταλέντο θα επιθυμούσατε να είχατε;
Να μπορούσα να παίξω έργα του Chopin σαν τον Arthur Rubinstein.
• Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν;
Να είμαι λιγότερο απόλυτη.
• Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο σας επίτευγμα;
Το ότι σπουδάζω σε μια τέτοια χώρα.
• Αν πεθαίνατε και επιστρέφατε ως ένα πρόσωπο ή πράγμα ποιο θα ήταν αυτό;
Μια γκρι αδέσποτη γάτα ή η Coco Chanel
• Που θα θέλατε να ζείτε;
Στο σημερινό Βερολίνο.
• Ποιο είναι το πολυτιμότερο σας απόκτημα;
Το “Unknown Pleasures “ των Joy Division σε βινύλιο που αγόρασα πέρυσι στο Λονδίνο από ένα πολύ μικρό δισκάδικο.
• Ποια είναι για εσάς η απόλυτη δυστυχία;
Το να είσαι πνευματικά νεκρός και απομονωμένος.
• Ποια είναι αγαπημένη σας ασχολία;
Η τέχνη και βόλτες χωρίς σκοπό με φίλους.
• Ποιο είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό σας;
Η εκκεντρικότητα και ο αυθορμητισμός.
• Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Την εμπιστοσύνη.
• Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Πάρα πολλοί: Βιρτζίνια Γουλφ, Κάφκα, Σταντάλ, Τολστόι…κ.α.
• Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Πολλοί κυρίως Μπωντλαίρ, Ρεμπώ και Ρίλκε.
• Ποιους συνθέτες προτιμάτε;
Κυρίως : Mozart, Beethoven, Liszt, φυσικά Chopin , Debussy ,Satie, Shostakovitz, Tschaikowsky,Rachmaninoff, Stravinsky και άλλους πολλούς…
• Ποιος είναι ο αγαπημένος σας φανταστικός ήρωας;
Η Ελίζαμπεθ από το Περηφάνια και Προκατάληψη,ο Ρασκόλνικοφ από το Έγκλημα και Τιμωρία και η Κλαρίσα Ντάλογουέι.
• Πως θα θέλατε να πεθάνετε;
Τραγικά φυσικά! Είπαμε η υπερβολή…
• Ποιο είναι το αγαπημένο σας μότο;
Έχω τρία. Το πρώτο είναι:
«Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτα.»Friedrich Nietzsche.
Το δεύτερο:
«Η μουσική είναι αρκετή για μία ζωή, αλλά μία ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για την μουσική» Sergei Rachmaninoff.
Και το τρίτο: «Η διαφορά ανάμεσα στην ηλιθιότητα και στην ευφυΐα είναι ότι η δεύτερη έχει όρια.» Albert Einstein.
Σας προκαλώ να το απαντήσετε και εσείς...χαχαχα
Είχα πολύ καιρό να κατέβω σε πορεία… πέρυσι δεν ένιωθα την ανάγκη να το κάνω φέτος όμως την ένιωσα (και όχι δεν είναι λόγω αλλαγής της κυβέρνησης..). Δεν ήθελα να ανήκω σε κάποια παράταξη ή ιδεολογία . Ήθελα απλά να περπατήσω και εκφράσω την αγανάκτηση , την οργή μου με μόνο σύμμαχο τον εαυτό μου. Νομίζω έχω αφήσει πλέον πίσω τις εποχές που κρατούσα πανό με συνθήματα και αιτήματα που δεν ήξερα καν τι σήμαιναν ή αντιπροσώπευαν (ή μάλλον ποιόν αντιπροσώπευαν).
Το άλλο το τραγικό είναι που βλέπεις άτομα της ίδιας ιδεολογίας να σφάζονται μεταξύ τους σχετικά με το ποιος έκανε τους περισσότερους αγώνες. Εντάξει παιδία είστε όλοι καλοί αγωνιστές , χαλαρώστε! Τι είναι λοιπόν αυτός ο περιβόητος «αγώνας», υποχρέωση? Κάτι που συνεχώς ζητάει επιβεβαίωση ότι γίνεται καλά? Μάλλον δεν είμαι αρκετά έξυπνη για να το καταλάβω..δεν πειράζει αρκεί που το καταλαβαίνουν οι άλλοι..
Επίσης εγώ δεν κατάλαβα και κάτι άλλο, ίσως ακουστεί λίγο αφελές… η πορεία είναι για τον Αλέξη ή για την πτώση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού? Μάλλον ένα ποτ-πουρί, ε? Όταν καταστρέφεις τράπεζες ,δικαιολογείσαι λέγοντας ότι είναι το κεφάλαιο που πρέπει να καταστρέψεις ,δεν σκέφτεσαι όμως ότι από αυτό το κεφάλαιο καλώς ή κακώς τρως σήμερα, με αυτό το κεφάλαιο σε ανέθρεψαν οι γονείς σου, σε έστειλαν σχολείο, αγόρασαν το σπίτι που ζεις, φρόντισαν για τα καλύτερα. Ωφελήθηκες δηλαδή. Αλλά τώρα στρέφεσαι εναντίον του. Καλά κάνεις. Όμως είμαστε άνθρωποι με συνήθειες και έτσι όταν και εσύ μεγαλώσεις στα βήματα των γονιών σου θα βαδίσεις , άρα, φαύλος κύκλος. Αυτό, στο οποίο τώρα στρέφεσαι εναντίον αύριο θα το χρειάζεσαι. Δεν λέω ότι είμαι ευχαριστημένη με τις συνθήκες που επικρατούν στην χώρα που ζω, αλλά θεωρώ ότι με το να κάψεις μια τράπεζα απλά κάνεις δυνατότερο αυτό που πολεμάς και αυτό δεν νομίζω ότι μας συμφέρει. Νομίζω ότι χρειάζεται μια πιο εγκεφαλική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πάντως ένα καταλαβαίνω ότι γενικά χάνουμε την ουσία… Έπεται και συνέχεια (λογικά)
Τελικά όντως είμαι πολύ απρόβλεπτη... αφού και εγώ ξαφνιάζομαι μερικές φορές...
Ποιός θα το φανταζόταν οτι ένα κοινό απόγευμα Κυριακής καθώς ατένιζα τις πολυκατοικίες από το παράθυρο, θα μου καρφωνόταν η ιδέα να δημιουργήσω ένα blog. Απίστευτα πράγματα!!
Η αλήθεια είναι οτι από καιρό το σκεφτόμουν αλλά να λίγο η έλλειψη χρόνου, η καθημερινή ρουτίνα, η βαρεμάρα το ανέστειλαν...όχι πως τώρα όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί όχι όχι...απλά επιτέλους πήρα την απόφαση.
Από την άλλη πάντα ήθελα να έχω ένα δικό μου χώρο να εκφράζομαι (χωρίς περιορισμούς..) και επειδή στα προφορικά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά επέλεξα το δρόμο της γραπτής έκφρασης.
Αρχικά σκεφτόμουν να γράφω μόνο για μουσική κάτι που ήθελα γενικώς να κάνω (μακρινό όνειρο πλέον...πολύ μακρινό) αλλά επειδή γίνομαι λίγο ως και πολύ επικίνδυνη όταν συζητάω για μουσικά ζητήματα αποφάσισα να εγκαταλείψω εν μέρη αυτή την ιδέα... για την δική σας σωματική ακεραιότητα και την δική μου ψυχική ηρεμία... (πλάκα κάνω).
Και να λοιπόν που βρεθήκαμε εδώ... με τις σκέψεις και τις ιδέες μας...τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας...
Καλή αρχή λοιπόν...
