Η τελευταία βραδιά....

Χθες το βράδυ προκειμένου να σκοτώσω την ώρα μου (πριν προλάβει να με σκοτώσει αυτή…) έψαχνα να δω καμία ταινία της προκοπής. Καθώς έψαχνα τα trailers στο youtube έπεσα σε κάτι το οποίο τελικά αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Βρήκα μια ταινία του 2007 με τον τίτλο Evening. Πληρούσε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μου αρέσει. Πρώτον είχε φοβερό casting (Vanessa Redgrave, Claire Danes, Toni Collette, Natasha Richardson, Patrick Wilson, Hugh Dancy, Meryl Streep, Glenn Close), δεύτερον τo σενάριο το έχει γράψει ο Michael Cunningham (αυτός που έγραψε το βιβλίο " Οι Ώρες", η αγαπημένη μου ταινία) και τρίτον η ιστορία διαδραματίζεται μεταξύ του παρόντος και την δεκαετία του ’50, περίπου ίδιο στυλ με τις Ώρες.

Η υπόθεση δεν είναι και τρομερά ενδιαφέρουσα. Η Αν Λορντ (Βανέσα Ρεντγκρέιβ) είναι ετοιμοθάνατη. Λίγο πριν πεθάνει, περιγράφει στις κόρες της την ιστορία ενός Σαββατοκύριακου 50 χρόνια πριν, όπου γνώρισε τον αληθινό έρωτα της ζωής της. Εκείνες οι δύο μέρες πάθους τη δίδαξαν πως οι επιλογές που κάνουμε μας οδηγούν συχνά σε ανομολόγητες χαρές αλλά και σε δυσβάσταχτες λύπες. Αυτά τα παιχνίδια της μοίρας, όμως, είναι που σχηματίζουν την ιστορία της ζωής μας. 

Και φυσικά με έπιασαν τα ζουμιά εμένα κλασσικά όπως πάντα. Όσοι την έχουν δει δεν τους άρεσε καθόλου, σκυλοβαρέθηκαν μέχρι αυτοκτονίας. Αλλά εμένα με ξετρέλανε δηλαδή την βλέπω άνετα όσες φορές θέλετε. 

Πάντως ρε παιδί μου σκέφτομαι καμιά φορά ορισμένες ταινίες είναι λες και γράφτηκαν ακριβώς μαγνητοσκοπώντας την ζωή σου. Π.χ. οι Ώρες, όταν την είχα πρωτοδεί είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τα διλήμματα, τα συναισθήματα, οι επιλογές ,οι σκέψεις ,τα λόγια, όλα ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη. Από εκεί ξεκίνησε και η μεγάλη μου εμμονή με την Βιρτζίνια Γουλφ. Εμμονή όχι τόσο για την ζωή και την καθημερινότητα της, όσο για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν την ζωή και το περιβάλλον γύρω της. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έψαχνα να βρω το βιβλίο της «Η Κυρια Νταλογουει». Είχα διαβάσει πιο πριν το «Ανάμεσα στις Πράξεις» το οποίο ήταν το τελευταίο που έγραψε πριν αυτοκτονήσει. Μόλις λοιπόν το πήρα στα χέρια μου το τελείωσα σε 2 μέρες .Μιλάμε για την απόλυτη πόρωση. Αυτός ο εσωτερικός μονόλογος και η έμφαση στις σκέψεις και στα συναισθήματα και αυτή η ιδέα που έχει για τον θάνατο ακόμα μου προκαλούν έκπληξη. Αλλά και αυτό το τόσο ανατρεπτικό τέλος…. Απίστευτο βιβλίο να το διαβάσετε.

Από την ταινία(τις Ώρες), εκείνη η στιγμή που ειλικρινά ακόμα με ανατριχιάζει είναι εκεί όπου η Βιρτζίνια (Nicole Kidman) κάθεται κοντά στο τζάκι με τον σύζυγό της Λέοναρντ και εκείνη προσπαθεί να βρει ποιόν θα «σκοτώσει» στο μυθιστόρημα της και ο Λέοναρντ την ρωτάει «Γιατί κάποιος πρέπει να να πεθάνει;» και εκείνη απαντά «Πεθαίνει ώστε όλοι εμείς να καταλάβουμε την αξία της ζωής. Είναι αντιφατικό. » και εκείνος ρωτάει «Και ποιος πρέπει να πεθάνει;» και εκείνη λέει « Ο ποιητής θα πεθάνει, ο οραματιστής». 
Στην ταινία πεθαίνει ο Ρίτσαρντ και στο βιβλίο ο Σέπτιμους Γουόρεν Σμιθ και όλα αυτά με την συνοδεία της υπέροχης μουσικής του Philip Glass.

Το πιο ωραίο απόγευμα που είχα εδώ και καιρό στο σπίτι μου…

http://www.youtube.com/watch?v=JGUGkSiGGV4

http://www.youtube.com/watch?v=l_mrZiFbglI

Η συνέντευξη που έδωσε η Virginia Woolf: http://www.youtube.com/watch?v=E8czs8v6PuI&feature=related