Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Αυτές τις μέρες...

"Εύχομαι να ήμουν μια μεταξοτυπία του Γουόρχολ

Κρεμασμένη στον τοίχο

Ή ο μικρός Τζο ή ίσως ο Λου

Θα μου άρεσε να ήμουν όλα αυτά

Όλες οι ραγισμένες καρδιές της Νέας Υόρκης

Και τα μυστικά της θα ήταν δικά μου

Θα σ'έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας

Κι' αυτό θα ήταν ό,τι πρέπει."

Σήμερα ξύπνησα στις 8 (!!!) καιρό είχα να το κάνω αυτό και ειδικά Κυριακή..έξω έβρεχε και είπα να απολαύσω τον ήχο της βροχής… καθώς καθόμουνα και κοιτούσα από το παράθυρο άρχισα να νοσταλγώ τον Βόλο..(όσο και αν λέω ότι την μισώ αυτή την πόλη για ένα εκατομμύριο λόγους..μου λείπει..) θα ήθελα να έκανα μια βόλτα στην παραλία σκέφτηκα..

Μετά θυμήθηκα τι έγινε το βράδυ της Παρασκευής… που κοιμήθηκα (κάπου μέσα στο σπίτι..δεν θυμάμαι..) γύρω στις 5 αφού είχα ακούσει το cripple and the starfish και το e-bow the letter..ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές..μαζί με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί το οποίο βρήκα την επομένη μισό άδειο.. τίποτα απλά μου βγήκε η ένταση της ημέρας που δεν ήταν και λίγη.. κάνω κάτι τέτοια..και μετά από τις κραιπάλες της Παρασκευής(…) σκεφτόμουν το πώς με έχει παρασύρει και μεθύσει η μουσική κατά καιρούς και προφανώς ακόμα το κάνει..

Θυμήθηκα τότε που ήμουν γύρω στα 6 με 7 χρονών που έβαζα το τουτού (ένα πορτοκαλί από την πρώτη παράσταση μπαλέτου που είχα πάρει μέρος..) μάζευα τα μαλλιά μου κότσο, ξέρετε έτσι όπως τον φτιάχνουν οι επαγγελματίες μπαλαρίνες γιατί τότε θεωρούσα ότι ήμουν μια από αυτές.., έβαζα να παίξει δυνατά στο σαλόνι (αφού μετακινούσα όλα τα έπιπλα..παρά τις απαγορεύσεις..) ο Καρυοθραύστης του Τσαϊκόφσκι και ξεκινούσα να φτιάχνω την χορογραφία και να φανταζόμουν ότι χορεύω με τα μπαλέτα του Μπολσόι. Μετά θυμήθηκα τότε που είχα ανακαλύψει την Μπρίτνεϊ (δημοτικό ακόμα..) είχα αγοράσει τα cd και θεωρούσα ότι είμαι και εγώ τραγουδίστρια και έπρεπε να το αποδείξω.. οπότε ξεκούφανα όλο τον κόσμο.. Ύστερα το E.M.I. το πρώτο πανκ τραγούδι που άκουσα ποτέ..ενώ περνούσα για πρώτη φορά έξω από την κατάληψη με την … κοιτάζοντας απορημένη τους τύπους με τα πέτσινα και τα καρφωμένα χρωματιστά μαλλιά (έτσι έλεγα τότε τις μοϊκάνες..). Αλλά πώς να ξεχάσεις και όσα ζήσαμε σε εκείνο το τριαράκι με τα παιδιά στην “Γαλλίας” με τους κόκκινους και πράσινους τοίχους.. όπου με κιμωλία γράφαμε στίχους των Smiths και των Radiohead..και τραγουδούσαμε Depeche για να περάσει η ώρα..Πώπω εκείνα τα πάρτυ που κάναμε τότε..μαζευόταν όλος ο νεαρόκοσμος του Βόλου..γνωστοί-άγνωστοι..τόσος που εμείς βγαίναμε έξω..και αναρωτιόμασταν “ Ρε τον ξέρεις αυτόν? Όχι εσύ? Όχι… Ωραία..” χαχαχα..

Μετά αυτά τελείωσαν.. οι καταστάσεις έγιναν πιο σοβαρές.. έπρεπε να συγκεντρωθούμε στους «στόχους» μας.. για το καλό μας..μας έλεγαν.. και πάνω σε μια κρίση μου στο σχολείο με πιάνει μια τρέλα, γ λυκείου, και αρχίζω να χορεύω τρελαμένη το Lust for Life (ειρωνικό για εκείνη την εποχή..)που άκουγα στο mp3.. μπροστά σε όλο το σχολείο, όλοι με κοιτούσαν απορημένοι και τρομαγμένοι..χαχα τι πλάκα.. άκουσα κάποιον συμμαθητή να λέει “Φτιαγμένη είναι πρωί-πρωί?” Μετά πρώτο καιρό στην Πάτρα..είχα φρικάρει.. και άκουγα Debussy για να ηρεμίσω.. βέβαια μετά έφτασα στο άλλο άκρο.. Closer και 5 φορές ολόκληρο την ημέρα καθώς κοιτούσα το κενό… (δεν έφταιγε η Πάτρα για αυτό… ).Τελικά η σχέση μου με την μουσική νομίζω ότι είναι και θα είναι η μεγαλύτερη σχέση που είχα, έχω και θα έχω πότε στην ζωή μου.. άλλωστε όπως είπε ο Rachmaninoff : «Η μουσική είναι αρκετή για μία ζωή, αλλά μία ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για την μουσική».

PS. Η Κυριακή πρόλαβε να φύγει… πριν ολοκληρώσω.. (έκανε ζαβολιά!!!)

PSS.Άραγε το Σάββατο θα ακούσω (επιτέλους...) live το “Slow pulse boy”?? άντε ρε παιδιά καημό το έχω..

PSSS. Δεν υπάρχει PSSS.


Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Grotesque

Ποια είναι η κυρία στην φωτογραφία του βίντεο? (εδώ σας θέλω...)

"Be daring, be different, be impractical, be anything that will assert integrety of purpose and imaginative vision against the play-it-safers, the creautures of the common place, the slaves of the ordinary"  by Cecil Beaton

(*Το τραγουδάκι επειδή μπορεί κάποιοι να το παρεξηγήσουν..κάποιοι ανώριμοι και μωροί.. είναι από ένα καταπληκτικό άλμπουμ που οφείλετε στον εαυτό σας να ακούσετε.. διότι η τέχνη δεν έχει όρια αγαπητοί.)

Πάρτε και ορισμένες πληροφορίες για τον κύριο που είπε τα παραπάνω..

http://www.bbc.co.uk/bbcfour/documentaries/features/beaton.shtml

και περιμένω και τις απαντήσεις σας για τον γρίφο της φωτογραφίας.. (να δώσω clue?? άντε.. 2 ονόματα θα πω Andy Warhol και Velvet Underground)

**Εννοείται ότι η παραπάνω φωτογραφία θα μπει στον τοίχο της έμπνευσης.. 

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Συννεφιά και βροχή..

Edgar Allan Poe..

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Κρύο...

Πολύ κρύο σήμερα.. και το λεωφορείο αργούσε...

(*Μια συμβουλή σε μια φίλη που είδα στενοχωρημένη και μαραγκιασμένη σήμερα… αν και γενικά δεν είμαι το καλύτερο άτομο για να δίνω συμβουλές.. απλά μην κλείνεσαι στον εαυτό σου ότι και αν σε ωθεί να το κάνεις αυτό..πίστεψέ με το έχω περάσει..ένας χρόνος έφυγε έτσι.. ναι εντάξει θα έρχονται στιγμές που πρέπει να το κάνεις απλά μην κλειστείς τελείως διότι μετά δύσκολα και με πολύ κόπο ξεκλειδώνεσαι… και συνήθως έχεις και απώλειες.. και επειδή δεν σου πάει..εμείς σε θέλουμε έτσι όπως σε ξέρουμε.. έλα έλα εσύ δεν μας έλεγες να βάλουμε μαγεία στην ζωή??? Μην αθετείς αυτά που λες!!! Cheer up μικρή!!! )

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Death

(*ευτυχώς που είχα πει ότι δεν θα μπλέξω μουσική σ'αυτό...)

"Floating neither up or down, I wonder when I'll hit the ground.                                                      

Will the earth beneath my body shake,and cast your sleeping hearts awake?                                

Could it tremble stars from moonlit skies? Could it drag a tear from your cold eyes?                  

I live on the right side, I sleep on the left, thats why everything has got to be love or death. 

Yes, this fear's got a hold on me. Yes, this fear's got a hold on me."       

Παίζει να το έχω ακούσει και 30 φορές σήμερα..                       

(θα βάλω και Monika... όχι που θα την γλυτώνατε...χαχαχα)

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Age of Consent

Psycho-somatic, addict, insane…( άσχετο… αλλά μπορεί και σχετικό δεν ξέρεις.. :p)

Σήμερα ξύπνησα στις 10 και μισή… πήρα το Mp3 και άκουσα μουσική μέχρι τις 12 μίση προκειμένου να ξυπνήσω καλά.. άλλοι φτιάχνουν καφέ και καπνίζουν για να ξυπνήσουν αλλά εγώ προτιμώ αυτό τον τρόπο να ξεκινάω την μέρα μου… δεν μου αρέσει και ο καφές, ίσως να συμβιβαζόμουν με μια κούπα ζεστής σοκολάτας.. αλλά μου τελείωσε το γάλα οπότε..
Κοιτούσα το ταβάνι και τον τοίχο της έμπνευσης..έβλεπα όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν επηρεάσει κατά καιρούς τον τρόπο σκέψης μου και την ζωή μου θετικά και αρνητικά. 

Σκεφτόμουν το πώς είμαι σήμερα..σαν άνθρωπος… πάντως σίγουρα καλύτερος από πέρυσι.. αν μου έλεγες πέρυσι τέτοιο καιρό ότι θα έρθει μια περίοδος που δεν θα σε αγγίζει τίποτα και δεν θα σε ρίχνει σχεδόν τίποτα θα σου απαντούσα «τι λες ρε μαλάκα με δουλεύεις? Αυτό ποτέ δεν τελειώνει…» και όμως τελείωσε! Επιτέλους είμαι κυρίαρχος της σκέψης μου και της βούλησης μου.. η φωνούλα μέσα μου.. που με κατηγορούσε για οτιδήποτε έκανα μέχρι τώρα άσχετα αν αυτό ήταν λάθος ή σωστό και συνεχώς μου υπενθύμιζε πόσο δειλή είμαι και ποια είναι τα όρια μου, που είχε φτάσει σε σημείο να με κάνει να υποβαθμίσω ορισμένες φορές την λέξη «ζωή». Αυτή η φωνούλα λοιπόν έχει καιρό να ακουστεί και νομίζω ότι επιτέλους απαλλάχτηκα από αυτήν..επιτέλους είμαι ελεύθερη να αποφασίσω ότι θέλω εγώ, να κρίνω εγώ τι είναι σωστό και τι όχι, να κάνω τα δικά μου λάθη και να πληρώσω εγώ για αυτά.. επειδή έτσι το θέλω εγώ και όχι επειδή μου το επιβάλει κάποιος. Νομίζω ότι μπαίνουμε επίσημα σε μία τελείως διαφορετική φάση και εποχή..μια εποχή που φαίνεται ελκυστική με την πρώτη ματιά..αλλά δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι λίγο.. δεν είναι δειλία απλά είμαι επιφυλακτική για την εξέλιξη της..

Το καλό είναι ότι άφησα πίσω τις μέρες εκείνες.. τις άσχημες και σκοτεινές μέρες.. για πάντα.. και έρχονται καινούργιες πιο τέλειες και ορεξάτες..μπορεί και πιο ρεαλιστικές.. σίγουρα πάντως θα είναι πιο ωραίες..
«Defeatist attitude I know will you be sorry when I've gone… »


Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Los días más felices de nuestras vidas... (chapter 1) : "89,9"

Οι φλασιές που λέγαμε… καλά που το θυμήθηκα εγώ αυτό το πρωί.. τεσπά!! 

Heart Throbs… ψιλοάγνωστο συγκροτηματάκι (για τα ελληνικά δεδομένα πάντα...!) αλλά κάποια τραγουδάκια τους είναι άπαιχτα...όπως το παραπάνω...

Έχουν βγάλει συνολικά 3 δίσκους νομίζω (πίσω στα nineties…), το dreamtime ήταν στο πρώτο τους το “Cleopatra Grip”. Το συγκρότημα αυτό το έφτιαξαν οι δίδυμες αδερφούλες, Rose και Rachel, του Pete DeFreitas..(ποιος είναι αυτός??) καλλιτεχνική οικογένεια πάντως… χαχαχαχα!!

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με την ιστορία τους κλπ.. όσο με το πού άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι..(πίσω στα 00’s…χαχαχα!!). Το άκουσα λοιπόν σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό που ειλικρινά του χρωστάω πολλά «ευχαριστώ» προσωπικά.. χάρη σ’ αυτόν το σταθμό γνώρισα όλες αυτές τις υπέροχες μουσικές τότε.. ο “89.9” (εγώ πειρατικό τον έλεγα..). Δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο όνομα..ποτέ δεν άκουγες κάποιον ομιλητή ή διαφημίσεις παρά μόνο κομμάτια να παίζουν το ένα μετά το άλλο.. δεν ξέρω αν ήταν «πειρατικός» με την ραδιοφωνική σημασία.. (αν και στην πορεία ανακάλυψα πάνω κάτω ποιοι το είχαν σκαρώσει όλο αυτό… χαχαχα όχι θα μου ξέφευγαν… ακόμα μου χρωστάν τις playlists..) αλλά ήταν όντως ραδιοφωνικοί πειρατές αν σκεφτεί κανείς τι μουσικάρες έπαιζαν σε μια θάλασσα γεμάτη σκυλόψαρα και φανταχτερές φρεγάτες… χαχαχα!! 

Μπορούσες λοιπόν να ακούσεις από ψυχεδέλεια μέχρι disco , άγριες πανκιές και beatles , post punk και Britpop-madchester!! Τα πάντα δεν υπήρχε καθορισμένο στυλ μουσικής οτιδήποτε δεν παιζόταν στους «στυλάτους» σταθμούς της πόλης μας και καλά… το άκουγες εκεί… το μόνο εναλλακτικό μέρος στα ραδιοφωνικά κύματα..

Εγώ λοιπόν τον ανακάλυψα όταν άρχισα να ασχολούμαι με όλη αυτή την γενική μουσική έννοια που ονομάζουν «rock» δηλαδή γύρω στα 13 με 14. Το πρώτο «ροκ» άλμπουμ που έπεσε στα χέρια μου ήταν το “The Wall” των Pink Floyd, το οποίο χαρακτήρισα ως «μαλακία» την πρώτη φορά που το άκουσα και το σνόμπαρα τελείως (από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου και ντρέπομαι απίστευτα για αυτό!!.. ο brother ακόμα μου το βαράει.. Respect Floyd!! )*. Και έρχεται ο 89,9 και με βάζει στο τρυπάκι του: παίρνω χαρτί και μολύβι και προσπαθώ να ακούσω τους στίχους των τραγουδιών που ακούω με την ελπίδα να ανακαλύψω συγκρότημα και άλμπουμ ώστε να πάω στο Pavan** να το αγοράσω. Είχα περάσει άπειρες καλοκαιρινές νύχτες ξενυχτιού στην βεράντα.. διότι έπιανα καλύτερο σήμα, βυθισμένη στο γράψιμο με τα ακουστικά στα αυτιά. Αφού μια φορά είχαν κατεβάσει τις γρίλιες και εγώ είχα ξεχαστεί έξω… με είχαν φωνάξει αλλά εγώ που αυτιά..

Τι ανακάλυψα λοιπόν με τον 89,9..χα! talking heads (road to nowhere το πρώτο που άκουσα), πρώτη επαφή με cure, joy division, Bauhaus (ziggy stardust η διασκευή), clash (should I stay or should I go κλασσικά..), placebo , oasis(wonderwall.. τιμημένο!!), lightning seeds, blur, stone roses***, verve, waterboys, new order (το πρώτο που άκουσα ήταν το crystal..ναι ξέρω πολύ αντιπροσωπευτικό!! Χαχαχα μετά έκανα την connection ότι ήταν η συνέχεια των joy division..), r.e.m., sonic youth (teenage riot), banshees (cities in dust και christine αν θυμάμαι καλά), sex pistols****, crass (!!!), ramones, blondie, smiths, bowie, sad lovers and giants (!!! things we never did…ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω...και να φανταστεί κανείς ότι έκτοτε δεν τους έχω ξανακούσει σε ραδ. Σταθμό!!!) και δεν συμμαζεύεται… άπειρα ονόματα..τα παραπάνω είναι ένα πολύ μικρό δείγμα.. μετά πήραμε χαμπάρι και τον Πετρίδη αλλά άλλη φάση… εκεί χωνέψαμε ότι είχαμε μάθει..
 

Τώρα που είχα πάει για γιορτές προσπάθησα να ακούσω αλλά μόνο παράσιτα έπιανα..από ότι έχω καταλάβει πρέπει να το έχουν εγκαταλείψει από καιρό… κρίμα πάντως ήταν ένα διαμαντάκι αυτός ο σταθμός.. πολύ θα ήθελα να ξανακούσω να εκπέμπει…

PS.:
*Λατρεύω Pink Floyd δεν το συζητώ εεε το μόνο συγκρότημα που με συγκίνησε πραγματικά και κουβαλούσα βινύλια από την Αγγλία για τον brother..χαχαχα!! Να με θυμηθείτε..σε λίγα χρόνια θα θεωρούνται κλασσική μουσική… και δεν πέφτω ποτέ έξω εγώ σε τέτοια θέματα!!χαχαχα
**Pavan=cdάδικο (έχει κλείσει τώρα…) όπου έχω ξοδέψει τις περισσότερες ώρες της ζωής μου ψάχνοντας.. και έχω κάνει και πολλές καταθέσεις…(μισό οικογενειακό προϋπολογισμό..)θα αναφερθώ ξανά παρακάτω..
*** “I wanna be adored”=Stone Roses , το τραγούδι το είχα ακούσει-το συγκρότημα το ήξερα αλλά τότε δεν είχα κάνει το connection ότι το έλεγαν αυτοί και το ανακάλυψα τυχαία όταν έβαλα να παίξει το «the very best of stone roses» το γνωστό cdάκι και το άκουσα πρώτο πρώτο… άρχισα να τσιρίζω..ναι η χαρά της ανακάλυψης και της ευχάριστης έκπληξης…
****Τους Pistols και γενικά τις πανκιές από αλλού τις μάθαμε…χαχαχα!! Θα αναφερθώ στα επόμενα..


Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Έλα και μουσικούλα στο γκρι γατί τώρα..

Τττσσσ καλά εεε είμαι τέρας τεχνολογίας...χαχαχαχα 

"Look outside at the raincoats coming, say oh"                                                                                              "Ay ay ay ay ay"!!!

PS. Please μετά την εξεταστική νομίζω ότι επιβάλλεται μια βόλτα Steps.. :p

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

<<Και σε πιάνει μια μελαγχολία, κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία...>>

Περισσότερο βαρεμάρα με πιάνει...ξυπνάς και βλέπεις χιλιάδες στίβες από βιβλία, χαρτιά, τετράδια τα οποία περιμένουν υπομονέτικα να πάρεις την απόφαση ότι σήμερα θα πρέπει να περάσεις το μεγαλύτερο μέρος της μέρας σου κοιταζοντάς τα... το σπίτι μου έχει μετατραπέι σε μια χάρτινη βόμβα..πάντου κάπου θα πέσεις... χάρτινο χάος!! (κόντεψα να σκοτωθώ σήμερα το πρωί..κάποτε πρέπει να τα μαζέψω..για τη σωματική μου ακεραιότητα!!)

Ωχ και ξεκινάμε... άντε να τελειώνουμε.. η πιο βαρετή, χαζή και ανούσια περίοδος.. 

ουφ!παίρνω μια βαθιά ανάσα και οπλίζομαι με υπομονή!!!

 

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Γκρρρρρρρ!!

Μια ταινία ήθελα να δω και 'γώ..ξινό μου βγήκε!!Βασικά η ταινία ήταν η αφορμή για να βγω από το σπίτι..αλλά όσο να ‘ναι σπάστηκα!! Έψαχνα τις αφίσες αλλά τίποτα και τότε υπέθεσα ότι και πάλι είμαι πολύ μπροστά(χαχαχα)… δεν την είχαν φέρει ακόμα!! 

Δεν πειράζει λέω θα κάνω μια βόλτα.. να περπατήσω και να χαζέψω την ησυχία του κέντρου της πόλης.. ποια ησυχία όμως!! έλα που σήμερα ήταν η τελετή έναρξης του καρναβαλιού!! όχι ρε πούστη λέω..μια φορά είπα και 'γω να περπατήσω έτσι για την πλάκα.. να κάνω βόλτες για να περάσει η ώρα.. χωρίς να βλέπεις απειλητικά κύματα κόσμου να έρχονται κατά πάνω σου… και τη έναρξη εεε.. χαμός!!δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από την υπερπαραγωγή των Χριστουγέννων και πιάσαμε τα καρναβάλια!! Αυτά μας μάραναν...  

Ευτυχώς που είχα μαζί το mp3 γεμάτο με κάτι Britpop τραγουδάκια… έβαλα το Mis-shapes των Pulp τέρμα, πήρα ένα μπυρόνι στο χέρι, έκανα την βόλτα μου και ησύχασα!! Όχι που θα μου χαλάσετε το σαββατόβραδο… χαχαχα είσαστε γελασμένοι μικροαστοί!! God Save the Carnavalo!!

After All....

"Mis-shapes, mistakes, misfits. 
Raised on a diet of broken biscuits, oh we don't look the same as you                                                  

We don't do the things you do, but we live around here too. 
Oh really.

We want your homes, we want your lives, 
we want the things you won't allow us. 
We won't use guns, we won't use bombs
We'll use the one thing we've got more of - that's our minds. 
And that's our minds."

Τελικά είναι πολύ εποικοδομητικές αυτές οι βόλτες.. (britpop!!)

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Σονέτο...

Στη ζωή μου μέσα τρέμει δίχως παράπονο
κι αναστεναγμό, ένας πόνος σκοτεινός.
Το χιόνι των ονείρων μου, το κατάλευκο χιόνι,
είναι των σιωπηλών μου ημερών, ο αγιασμός.

Συχνότερα όμως προσπερνά το μέγα ρώτημα
το μονοπάτι μου -και νιώθω μικρός και προχωρώ
ανεπηρέαστος παραπέρα, κοντά στη λίμνη,
το άγριο κύμα της να μετρήσω δε τολμώ.

Και τότε πληθαίνει μέσα μου μια θλίψη θολή
σαν το γκριζωπό μιας νύχτας θερινής
που μόνον έν αστέρι τη φωτίζει, δω κι εκεί.

Τα χέρια μου γυρεύουνε αγάπη πιο σωστή
και με χαρά θα έλεγα μια προσευχή μονάχα,
που το καφτό μου στόμα δε μπορεί να βρει...                                                                                                                                                                            
Rainer-Maria Rilke 

Τίποτα..απλά το διάβασα σήμερα το πρωί...πριν ξεκινήσω την άνιση μάχη με τους αρωματικούς υδρογονάνθρακες....χαχαχα τι πεζή καθημερινότητα... 

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Ακούγοντας το Requiem του Mozart… [Requiem Mass in D minor (K. 626)]

Ξυπνώντας σήμερα το πρωί ένιωσα την μεγάλη επιθυμία να ακούσω αυτό το αριστούργημα. 

Το Requiem αποτελεί το τελευταίο έργο του Mozart.΄Εχει μείνει ημιτελές καθώς κατά την συγγραφή του ο μεγάλος συνθέτης πέθανε. Όπως και ο ίδιος έγραψε στον πατέρα του κάποτε.. “η ιδέα του θανάτου με παρηγορεί περισσότερο απ’ ό,τι με φοβίζει” και αυτό φαίνεται στην τελειότητα του Requiem που κατά την γνώμη μου όντως νικάει τον θάνατο.

Το κείμενο του έργου είναι γραμμένο στα λατινικά..ναι μην μου ζητήσετε να το μεταφράσω, θετική κατεύθυνση ήμουν..άλλωστε τα λόγια σε τέτοια έργα δεν έχουν σημασία η μουσική από μόνη της είναι τόσο ανυψωτική που επισκιάζει τα πάντα.

Οι στίχοι από το αγαπημένο μου μέρος στο Requiem που όσες φορές και αν το ακούσω μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα, ενθουσιασμό και συγκίνηση.

Lacrimosa
Lacrimosa dies illa, qua resurget ex favilla judicandus homo reus.
Huic ergo parce, Deus, pie Jesu Domine, dona eis requiem ! Amen !

Και για να το ακούσετε: Lacrimosa - http://www.youtube.com/watch?v=swkT07TP-mo

Προτείνω φυσικά να ακούσετε όλο το έργο..άλλωστε στην κλασσική μουσική (και γενικά σε κάθε είδους μουσική) καλό είναι να αποφεύγονται τα αποσπάσματα διότι χάνεται όλη η μαγεία..

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν...

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα από τις φετινές γιορτές. Ούτε πότε ήρθαν ούτε πότε τελείωσαν. Δεν φταίνε οι γιορτές για αυτό..ίσα ίσα ο καταναλωτισμός ,οι πανικόβλητοι άνθρωποι στους δρόμους αλλά και οι γελοίες εκδηλώσεις από κρατικούς φορείς μας επέβαλαν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Απλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου... σε έναν εναλλακτικό κόσμο που είχα να επισκεφθώ καιρό και απορώ γιατί τον εγκατέλειψα τότε...anyway!

Αφήσαμε πίσω το 2009...μια χρόνια για την οποία όσους ρωτώ όλο αρνητικά σχόλια ακούω. Για μένα το 2009 μπορώ να πω ότι ήταν γλυκόπικρο. Ήταν μια χρονιά "ξεκαθαρίσματος" (άφησα πίσω γεγονότα, νοοτροπίες και πρόσωπα).Ήταν μια χρονιά με την οποία ολοκληρώθηκε ο προσωπικός μου "μεσαίωνας" και επιτέλους έκανα ανακωχή με τον εαυτό μου. Αυτή ήταν η πικρή της πλευρά.

Είχε όμως και μια γλυκιά πλευρά κυρίως προς το τέλος της. Μου έδωσε την ευκαιρία να τολμήσω πράγματα. Να γίνω λίγο πιο "αναρχική" (στα δικά μου πλαίσια..). Ανακάλυψα περισσότερο την αξία των βιβλίων και ιδιαίτερα της μουσικής και το σημαντικότερο γνώρισα καλύτερα τα άτομα τα οποία περιβάλλουν την καθημερινότητα μου.

Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημο το 2009 όσο μου φαινόταν...εύχομαι το 2010 να είναι όχι πιο αισιόδοξο αλλά πιο ρεαλιστικό.. ναι αυτή είναι η σωστή λέξη.. πιο ρεαλιστικό με μια χροιά μαγείας όμως.. αντιφατικά πράγματα!