Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Αυτές τις μέρες...

"Εύχομαι να ήμουν μια μεταξοτυπία του Γουόρχολ

Κρεμασμένη στον τοίχο

Ή ο μικρός Τζο ή ίσως ο Λου

Θα μου άρεσε να ήμουν όλα αυτά

Όλες οι ραγισμένες καρδιές της Νέας Υόρκης

Και τα μυστικά της θα ήταν δικά μου

Θα σ'έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας

Κι' αυτό θα ήταν ό,τι πρέπει."

Σήμερα ξύπνησα στις 8 (!!!) καιρό είχα να το κάνω αυτό και ειδικά Κυριακή..έξω έβρεχε και είπα να απολαύσω τον ήχο της βροχής… καθώς καθόμουνα και κοιτούσα από το παράθυρο άρχισα να νοσταλγώ τον Βόλο..(όσο και αν λέω ότι την μισώ αυτή την πόλη για ένα εκατομμύριο λόγους..μου λείπει..) θα ήθελα να έκανα μια βόλτα στην παραλία σκέφτηκα..

Μετά θυμήθηκα τι έγινε το βράδυ της Παρασκευής… που κοιμήθηκα (κάπου μέσα στο σπίτι..δεν θυμάμαι..) γύρω στις 5 αφού είχα ακούσει το cripple and the starfish και το e-bow the letter..ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές..μαζί με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί το οποίο βρήκα την επομένη μισό άδειο.. τίποτα απλά μου βγήκε η ένταση της ημέρας που δεν ήταν και λίγη.. κάνω κάτι τέτοια..και μετά από τις κραιπάλες της Παρασκευής(…) σκεφτόμουν το πώς με έχει παρασύρει και μεθύσει η μουσική κατά καιρούς και προφανώς ακόμα το κάνει..

Θυμήθηκα τότε που ήμουν γύρω στα 6 με 7 χρονών που έβαζα το τουτού (ένα πορτοκαλί από την πρώτη παράσταση μπαλέτου που είχα πάρει μέρος..) μάζευα τα μαλλιά μου κότσο, ξέρετε έτσι όπως τον φτιάχνουν οι επαγγελματίες μπαλαρίνες γιατί τότε θεωρούσα ότι ήμουν μια από αυτές.., έβαζα να παίξει δυνατά στο σαλόνι (αφού μετακινούσα όλα τα έπιπλα..παρά τις απαγορεύσεις..) ο Καρυοθραύστης του Τσαϊκόφσκι και ξεκινούσα να φτιάχνω την χορογραφία και να φανταζόμουν ότι χορεύω με τα μπαλέτα του Μπολσόι. Μετά θυμήθηκα τότε που είχα ανακαλύψει την Μπρίτνεϊ (δημοτικό ακόμα..) είχα αγοράσει τα cd και θεωρούσα ότι είμαι και εγώ τραγουδίστρια και έπρεπε να το αποδείξω.. οπότε ξεκούφανα όλο τον κόσμο.. Ύστερα το E.M.I. το πρώτο πανκ τραγούδι που άκουσα ποτέ..ενώ περνούσα για πρώτη φορά έξω από την κατάληψη με την … κοιτάζοντας απορημένη τους τύπους με τα πέτσινα και τα καρφωμένα χρωματιστά μαλλιά (έτσι έλεγα τότε τις μοϊκάνες..). Αλλά πώς να ξεχάσεις και όσα ζήσαμε σε εκείνο το τριαράκι με τα παιδιά στην “Γαλλίας” με τους κόκκινους και πράσινους τοίχους.. όπου με κιμωλία γράφαμε στίχους των Smiths και των Radiohead..και τραγουδούσαμε Depeche για να περάσει η ώρα..Πώπω εκείνα τα πάρτυ που κάναμε τότε..μαζευόταν όλος ο νεαρόκοσμος του Βόλου..γνωστοί-άγνωστοι..τόσος που εμείς βγαίναμε έξω..και αναρωτιόμασταν “ Ρε τον ξέρεις αυτόν? Όχι εσύ? Όχι… Ωραία..” χαχαχα..

Μετά αυτά τελείωσαν.. οι καταστάσεις έγιναν πιο σοβαρές.. έπρεπε να συγκεντρωθούμε στους «στόχους» μας.. για το καλό μας..μας έλεγαν.. και πάνω σε μια κρίση μου στο σχολείο με πιάνει μια τρέλα, γ λυκείου, και αρχίζω να χορεύω τρελαμένη το Lust for Life (ειρωνικό για εκείνη την εποχή..)που άκουγα στο mp3.. μπροστά σε όλο το σχολείο, όλοι με κοιτούσαν απορημένοι και τρομαγμένοι..χαχα τι πλάκα.. άκουσα κάποιον συμμαθητή να λέει “Φτιαγμένη είναι πρωί-πρωί?” Μετά πρώτο καιρό στην Πάτρα..είχα φρικάρει.. και άκουγα Debussy για να ηρεμίσω.. βέβαια μετά έφτασα στο άλλο άκρο.. Closer και 5 φορές ολόκληρο την ημέρα καθώς κοιτούσα το κενό… (δεν έφταιγε η Πάτρα για αυτό… ).Τελικά η σχέση μου με την μουσική νομίζω ότι είναι και θα είναι η μεγαλύτερη σχέση που είχα, έχω και θα έχω πότε στην ζωή μου.. άλλωστε όπως είπε ο Rachmaninoff : «Η μουσική είναι αρκετή για μία ζωή, αλλά μία ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για την μουσική».

PS. Η Κυριακή πρόλαβε να φύγει… πριν ολοκληρώσω.. (έκανε ζαβολιά!!!)

PSS.Άραγε το Σάββατο θα ακούσω (επιτέλους...) live το “Slow pulse boy”?? άντε ρε παιδιά καημό το έχω..

PSSS. Δεν υπάρχει PSSS.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου