Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

The Virgin Suicides

Χθες το βράδυ έκανα μια ζαβολιά.. κορόιδεψα τον εαυτό μου. Κατάφερα να μπω σε ένα δωμάτιο του μυαλού μου που ο εαυτός μου είχε απαγορεύσει ρητά να ξαναπάω. Ήταν μια συμφωνία που είχαμε κάνει εγώ και αυτός πριν μερικούς μήνες προκειμένου να επαναφερθεί η ηρεμία και η αρμονία μέσα μου, τουλάχιστον αυτά που εγώ θεωρώ ιδανικές μορφές αρμονίας και ηρεμίας. Αφού λοιπόν κατάφερα να καλύψω τις «κάμερες ασφαλείας» σε εκείνο το μέρος του μυαλού μου.. κατάφερα να φτάσω στην πορτούλα εκείνη.. με ένα τσιμπιδάκι άνοιξα την κλειδαριά και μπήκα μέσα κρυφά.. και για μια ώρα έκλεισα την πόρτα και έμεινα μέσα σε εκείνο το δωμάτιο..καθισμένη στο πάτωμα και κοιτώντας τις εικόνες από τις αναμνήσεις που πηγαινοέρχονταν γύρω μου..σαν εκείνες τις φωτεινές κουδουνίστρες που κρεμούν πάνω από τις κούνιες των μωρών και λαμπυρίζουν σχήματα από ζωάκια στο σκοτάδι..σε διάφορα χρώματα..προκειμένου να κοιμηθούν. Πέρασαν διάφορες εικόνες από μπροστά μου..άλλες όμορφες και άλλες πιο άσχημες. Επέλεξα για λίγη ώρα τις όμορφες οι οποίες δεν ήταν και πολλές άλλωστε.. Είδα λοιπόν σε αυτές τις εικόνες ένα τελείως διαφορετικό άτομο από αυτό που αντικρίζω καθημερινά στον καθρέφτη το πρωί. Σε αυτές τις εικόνες ήταν ένα άλλο «εγώ» μου. Ένα πιο λαμπερό και αθώο κορίτσι.. ένα πρόσωπο που τότε για 6 μήνες πίστευε στην απόλυτη ευτυχία και αιώνια αγάπη..χαχαχα όλα τα έβλεπε όμορφα και χαριτωμένα.. ακόμα και τα ελαττώματα αυτού που θεωρούσε τον άνθρωπο της ζωής της. Αυτός ο άνθρωπος που τόσο πίστευε σ’ αυτόν και δεν γνώριζε ότι η αγάπη της γι’ αυτόν ήταν και αυτό που την κατέστρεφε παράλληλα εν αγνοία της. Και ξαφνικά νύχτωσε απότομα.. πολύ απότομα γι’ αυτήν που δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είδε το πρόσωπο της να παίρνει μια περίεργη έκφραση με το πέρασμα των ημερών και το μέσα της να σκοτεινιάζει ολοένα και περισσότερο.. τρόμαξε τόσο πολύ αυτή και οι γύρω της που όλοι την άφησαν και εκείνη κλείστηκε στον εαυτό της.. στις σκέψεις, στις απορίες και στις κατηγορίες της. Και μια μέρα ξύπνησε.. τεντώθηκε, σκούπισε τα μάτια της, έπλυνε το πρόσωπο της, πήρε μια βαθιά ανάσα και κατάλαβε ότι πλέον ήταν ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος.  

Κοιτάω λοιπόν εκείνο το κορίτσι με αυτό που βλέπω σήμερα και ψάχνω να βρω ξανά τις αλλαγές που έγιναν για να τις κατανοήσω. Πλέον δεν είναι αθώα.. όχι είναι μάλλον αφελής. Αθώα δεν θα είναι ποτέ ξανά γιατί πολύ απλά τώρα θεωρεί ότι υποψιάζεται και αναγνωρίζει τους κινδύνους.. άσχετα αν δεν το εφαρμόζει.. είναι απλά αφελής..  ενώ ξέρει.. κατά λάθος δεν βλέπει. Θεωρεί ότι ξέρει να θέτει όρια και γι’ αυτό δεν θα βρεθεί ξανά σε εκείνη την θέση που βρέθηκε.. γι’ αυτό όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρη διότι πρέπει να περάσει ένα χρονικό διάστημα εφαρμογής στο μέσα της .. και γι’ αυτό φοβάται να ανοιχτεί και να επενδύσει γρήγορα. Αυτό την στεναχωρεί όμως λίγο διότι παλαιότερα ήταν πιο αυθόρμητη και ας ήξερε ότι μπορούσε να τσακιστεί.. δεν σκεφτόταν τις συνέπειες.. ενώ τώρα είναι η πρώτη της σκέψη. Κάτι μέσα της κάτι έχει σπάσει σε αυτό το ζήτημα.. ήταν μια από τις απώλειες που ακόμα δεν έχει αναπληρώσει και δεν ξέρει αν θα το καταφέρει ποτέ.. αλλά ίσως μπορέσει. Αυτή η έλλειψη αυθορμητισμού είναι που την διαφοροποιεί από εκείνο το κορίτσι του τότε.. το χθες και το σήμερα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι..αλλά ποιος ξέρει.. ίσως θα ήταν καλύτερα αν ήταν τώρα Θεσσαλονίκη υλοποιώντας όλα εκείνα που της έλεγε εκείνος τότε.. γι’ αυτό  δεν την μπορεί αυτή την πόλη.. πολλές αναμνήσεις για ένα τόσο μικρό και χαζό μυαλό σαν το δικό της.. αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ. Δεν μου αρέσει να όμως να ερωτεύομαι πιθανότητες και γι’ αυτό έφυγα από εκείνο το δωμάτιο και για πολύ καιρό δεν θα ξαναμπώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου