Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Between the Lines..

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι παράξενο.. έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσω με τον "έξω κόσμο".. να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους.. να μου πουν τα προβλήματα τους, τις σκέψεις τους.. να μιλήσουμε! να βλέπω το πρόσωπό τους, τα μάτια τους, το στόμα τους ενώ μιλάνε, να ακούω την βαβούρα της φωνής τους. Το θέμα είναι ότι αυτοί μιλάνε, διηγούνται ιστορίες και παραμύθια, καταστάσεις κωμικές και τραγικές αλλά με ένα τόσο υπέροχο τρόπο που με κάνει να τους ζηλεύω. Όχι όχι δεν ζηλεύω κακότροπα, σε καμία περίπτωση, απλά ζηλεύω και τους χαίρομαι γιατί έχουν πράγματα να πουν.. έχουν εμπειρίες! είναι κατά ένα τρόπο γεμάτοι.. αντίθετα όταν έρχεται η σειρά μου να μιλήσω συνειδητοποιώ ότι δεν έχω να πω απολύτως τίποτα.. δεν έχω να διηγηθώ τίποτα που να αφορά αποκλειστικά εμένα γιατί πολύ απλά υπάρχει μια απεριόριστη στασιμότητα μέσα μου τελικά.. άσχετα αν εγώ θεωρώ ότι τους τελευταίους μήνες έχω κάνει πολλά πράγματα.. μπα τίποτα ψευδαισθήσεις. Μάλλον τελικά κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.. ή καλύτερα πίσω από την μουσική.. αλλά γιατί αυτό να είναι κακό ρωτώ τον εαυτό μου? φυσικά απάντηση δεν υπάρχει.. και εγώ αναρωτιέμαι μεταξύ των άλλων.. τι χάθηκε τελικά?

3 σχόλια:

  1. "Μάλλον τελικά κρύβομαι πίσω από την μουσική.."
    πολύ όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξερω τι εμπειριες εχεις αλλα απο τις δικες μου εμπειριες εχω καταλαβει οτι αυτοι που λενε πολλα εχουν ζησει λιγα. Γιατι δεν ειναι θεμα ποσοτητας το τι ζεις. Ειναι θεμα πως το ζεις κατα την γνωμη μου. Μπορει να ζησεις μια στιγμη και να σημαινει πιο πολλα απο ολες μαζι τις στιγμες των αλλων. Εχουμε μαθει να θελουμε να ζουμε extreme τρελες καταστασεις και ποτε δεν ζηταμε την ουσια των πραγματων.
    Καμια φορα ειναι ομορφο να μην εχεις να πεις κατι. Συνηθως εκλαμβανουμε την σιωπη σαν ενδειξη ελλειψης ενδιαφεροντων στην ζωη αλλα δεν το ειδα ποτε ετσι. Για εμενα το να ξερεις να σωπαινεις σε μια ζωη που ολοι φωναζουν ειναι πολυ ομορφο. Κανεις δεν εκτιμα το να καθεσαι ησυχος, να ακους μουσικη καπου και απλα να ηρεμεις την καρδια και το μυαλο σου? Ειτε μονος ειτε με αλλους. Επισης η σιωπη πιστευω οτι δειχνει μια ησυχια στην ψυχη, μια ηρεμια...Εχεις δει ποτε ενα λιβαδι που φυσαει ο ανεμος? Απο μακρια φαινεται οτι τιποτα δεν κινειται. Αν πας πολυ κοντα ομως θα δεις οτι τα παντα κινουνται και εχουν μια απιστευτη ζωντανια μεσα τους. Αρκει να μπορεις να τα πλησιαζεις κοντα.

    Καλως σε βρηκα λοιπον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωωωωρες εχω ξοδεψει μπροστα σε οθονες και παραθυρα,μπροστα σε μπαλκονια μακρια απο τον κοσμο,εχω περασει ωρες πισω απο παραθυρο λεωφορειου,αυτοκινητου βλεποντας ολου αυτους να τρεχουν να ζουν να υπαρχουν να ψυχαγωγουνται,και εγω να κανω κατι και να μην κανω τιποτα,να ζω μεσα στην αδρανεια,περασα μεσα απο την νέκρα και την σαπιλα και κατι με ξυπνησε...
    Και όπως ενας καλος Σαμαρειτης εσωσε εμενα,οριστε λοιπον το ερεθισμα σου..
    Ζήσε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή