limf(εγώ)= όχι απροσδιοριστία.. μμμ λες?

Την εικονίτσα την "μάζεψα" στην σημερινή απογευματινή μου βόλτα.. σκεφτόμουν διάφορα πράγματα σχετικά με αυτή την εβδομάδα.. μάλλον σχετικά με τον τελευταίο καιρό.. τελικά είναι πολύ παράξενες ορισμένες καταστάσεις, χθες έπεσα πάνω σε ένα μικρό μπλοκ ζωγραφικής το οποίο το είχα μετατρέψει σε ένα μπλοκ ιδεών και καταγραφέα συναισθημάτων τον περασμένο χρόνο.. φυσικά κάποιες σελίδες έχουν μείνει άσπρες και κενές.. με κάποια γέλασα με κάποια θυμήθηκα με κάποια δάκρυσα.. στις αρχές του φθινοπώρου είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω ξανά τα ίδια λάθη, να μην βάλω ξανά οποιονδήποτε πάνω από τον εαυτό μου και την ύπαρξη μου για κανέναν λόγο, ναι το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά ήταν μια υπόσχεση που έπρεπε να δώσω για να είμαι ήρεμη ψυχικά, λίγο τραγικό--δεν είναι έτσι όμως. Θέλω να ρισκάρω, να τρελαίνομαι, να χαλιέμαι, να γελάω, να "πετάω", να ελπίζω, να απογοητεύομαι, να δακρύζω και το κάνω-- έμαθα όμως να εκτιμώ και την ιδέα της ηρεμίας ίσως γιατί έκανα μεγάλο κόπο για να κατακτήσω ένα μικρό μέρος αυτής-- και συνήθως αυτά που κάνουμε προσωπικό κόπο για να κατακτήσουμε είναι και αυτά που εκτιμάμε περισσότερο--αυτά για τα οποία παλεύουμε περισσότερο να μην χάσουμε όταν απειλούνται-- ίσως κάποιος θα μπορούσε να ταυτίσει αυτή την ηρεμία με την λέξη μέτρο και ναι μάλλον αυτό είναι--μάλλον. Όσο μεγαλώνω τόσο θα εδραιώνεται η ηρεμία και το μέτρο που θέλοντας ή όχι εμείς οι ίδιοι βάζουμε--εμείς ορίζουμε τα όρια του-- θα μου πεις όμως βάζοντας όρια σταματάς να είσαι αυθόρμητος και απροσδιόριστος!!!-- όσο αντιφατικό και αν ακούγεται θα σου πω ότι δεν είναι έτσι... για τον απλό λόγο-- η ζωή δεν είναι σκληρά μαθηματική δεν εξαρτάται από μια παράμετρο αλλά από πολλές και σύνθετες.. χαχα πάλι ξέφυγα.

Έτσι και εγώ θεώρησα ότι για να διατηρήσω αυτού του κάποιου είδους ηρεμία μου πρέπει να θέσω κάποια καινούργια όρια και έτσι να επαναπροσδιορίσω τις παραμέτρους του προβλήματος.. οπότε αφήνω κάτι πίσω.. το "διαγράφω". Τελικά η Χημεία είναι μεγάλη επιστήμη (Σώπα!! τώρα το κατάλαβες??) Λειτουργούμε σαν μια αντίδραση άσχετα αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.. και σε κάθε αντίδραση σύμφωνα με τον νόμο του φοβερού Le Chatelier σε οποιαδήποτε μεταβολή.. το σύστημα τείνει να την αναιρέσει μερικώς και να επανέλθει σε ισορροπία.. στην προκειμένη περίπτωση το σύστημα είμαι εγώ, η μεταβολή ήταν μια όμορφη εμπειρία και η αρχική ισορροπία είναι η ηρεμία μου..

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα ενός από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία που με έχει επηρεάσει περισσότερο από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα.. και με αυτό τελειώνει και η ιστορία του βιβλίου..

"«Έχει βελτιωθεί ο Ρίτσαρντ. Έχεις δίκιο.» Είπε η Σάλι. «Θα πάω να του μιλήσω. Θα καληνυχτίσω. Τι σημασία έχει το μυαλό» είπε η λαίδη Ρόσετερ, ενώ σηκωνόταν, «σε σύγκριση με την καρδιά;».

«Θα έρθω κ’ εγώ» είπε ο Πίτερ, αλλά συνέχισε να κάθεται για ένα λεπτό. Τι είναι αυτός ο τρόμος; αυτή η έκσταση; αναρωτήθηκε. Τι είναι αυτό που μου προκαλεί τόση έξαψη;

Η Κλαρίσα είναι, είπε.Γιατί εκείνη ήταν εκεί."

: )